Unga Ísland - 01.03.1939, Blaðsíða 6

30
um með hinar hvítu, sterku tennur, svo
þeir gleymi ekki þeim, sem þjást af
hungri“.
Þetta var sjakalinn — Tabaqui —
sá sem étur leifarnar, sögðu úlfarnir,
sem fyrirlitu hann allir vegna þess að
■ hann læðist um á milli dýranna með
spellvirkjum og slúðursögum, og étur
tuskur og allskonar úrgang á öskuhaug-
unum niðri í dölunum meðan mennirn-
ir sofa. En sannleikurinn er sá, að þeir
óttast líka Tabaqui, vegna þess, að
ekkei't dýr í skóginum fær eins oft æði
og sjakalinn, og þá gleymir hann því,
hversu hræddur, lítill og ræfilslegur
hann er, og hleypur æðisgenginn í
gegnum skóginn og bítur alla, sem á
vegi hans verða. Jafnvel tigrisdýrið
felur sig þegar Tabaqui tapar vitglór-
unni, því að sjúkdómur þessi — æðið —
er það hryllilegasta sem dýrin geta
hugsað sér. Við mennirnir köllum þetta
eiginlega hundaæði, en á máli dýranna
í skóginum á Indlandi heitir það —
dewanee — vitfyrringin — og þau flýa
þá öll.
,,Líttu inn í grenið og sjáðu með eig-
in augum börnin okkar“, sagði Úlfa-
pabbi og bretti upp á trýnið, ,,en við
eigum ekkert að éta handa þér“.
„Ekki úlfamat", svaraði Tabaqui,
,,en ef til vill eitthvað handa ræfli eins
og mér — gömul bein eru hátíðamat-
ur. Við sjakalarnir getum ekki valið
úr bestu fæðuna?“ Hann læddist innst
inn í grenið þar sem hann fann gamlan
hjartarlegg með þurum kjötflygsum,
og hann nagaði þetta nægjusamur og
saug merginn út úr leggnum.
„Ástarþakkir fyrir þessa góðu mál-
tíð“, sagði hann og sleikti raka snopp-
una. „Dæmalaust eru þeir fallegir litíu
hvolparnir ykkar. Að hugsa sér þessi
-------------------- UNGA ÍSLAND
stóru og skæru augu í ekki eldri börn-
um. En því læt ég svona! Sannarlega
hefði ég átt að muna að þau eru kon-
ungborin!“
Nú vissi Tabaqui jafn vel og allir
aðrir að það versta, sem hægt er að
gera litlum börnum, er að hrósa þeim
í áheyrn þeirra sjálfra, en hann glotti
hræsnislega þegar liann sá gremju
Úlfapabba og Úlfamömmu vegna þessa
athæfis.
Hann sat kyrr og naut árangursins
af þessari illkvitni sinni, og svo bætti
hann undirhyggjufullur við:
„Shera Khan — sá stóri — hefir
breytt um veiðistaði. Hann ætlar að
vera á veiðum hérna í fjöllunum þar til
fullt tungl skín yfir skóginum. Sjálf-
ur hefir hann sagt mér þetta“.
Shera Khan var tígrisdýrið, sem lifði
í dalnum, sem var í hér um bil 5 mílna
fjarlægð frá Waingungaánni.
„Hann á engan rétt á því“, sagði
Úlfapabbi önugur.
„Skógarlögin banna veiðistaðaskipti
án sérstakrar tilkynningar. Hann fælir
hverja geit í burtu á 3ja mílna svæði,
og einmitt um þessar mundir þarf ég
að veiða handa tveim“.
„Það var ekki að ástæðulausu, sem
móðir hans kallaði hann Lungri“, þ. e.
— hinn halti — sagði Úlfamamma þur-
lega. „Hann hefir verið máttlaus í einni
löppinni frá fæðingu, og þess vegna
hefir hann aldrei drepið annað en hús-
dýr. Nú hefir hann gert sveitafólkið í
Waingunga bálvont með þessu fram-
ferði sínu, og þess vegna kemur hann
hingað til að reita fólkið til reiði, sem
býr hérna niðri í dalnum. Það mun
svo leita hans um allan skóginn, og við
verðum neydd til að flýja með börnin
okkar þegar mennirnir kveikja í skóg-