Unga Ísland - 01.03.1939, Blaðsíða 11
UNGA ÍSLAND
35
— Af hverju fer hún Gunnsa?
Hann spurði mömmu sína þessarar
spurningar frammi í búri.
— Fer, hún fer af því, góði minn,
að við getum ekki borgað henni neitt
kaup. Við erum svo skuldug síðan við
byggðum liúsið. Þú átt að flýta þér að
stækka, svo að þú getir hjálpað pabba
og mömmu.
Já, verða stór, það var nú kannske
einmitt það, sem hann vildi. En hvað
var unnið með því?
Það var skömmu eftir hádegið, að
Gvendur á Grjóti kom og sótti Gunnsu.
Hann kom á rauðblesóttum hesti, með
rauðan klár fyrir vagni og annan mós-
óttan, sem var laus.
— Ætli að það sé ekki best að ég
láti þig á þann blesótta, sagði Gvend-
ur, þegar hann kom með söðulinn henn-
ar Gunnsu út úr skemmunni. Gvendur
var ekki neitt sérlega fríður maður
og kominn af bernskuskeiði. Þau voru
annars ekki svo ólík Gunnsa og Kann.
Hann var langur og mjór, með stór-
vaxnar hendur á löngum handleggjun-
um, stórskorinn í framan, horaður og
kinnfiskasoginn. andlitið veðurbarið og
rautt af vetrarhríðum og sumarsól. —
Ef til vill fannst Skúla ekki mikið til
hans koma. Nú var Gunnsa að fara
burtu frá Ilamri með þessum manni.
Ástæða hefði verið til, að Gunnsa væri
dönur. En það var hún ekki. Þvert á
móti, hún brosti svo hýrt framan í
Gvend, að Skúli minntist þess ekki, að
hafa séð andlit hennar iafn glaðlegt.
Honum þótti þetta skrítið og það var
sem vinarhugur hans dvínaði að mun.
Hún átti að vera hrygg.
Gunnsa kvaddi alla með kossi. Já,
ekki bara einum kossi, mörgum koss-
um, kannske tíu. Svo varð hún hrygg
og fór að gráta. Já, hún grét, en það
var bara hljóðlaus grátur. Guðrún hús-
freyja grét, og Sigga systir grét. Ólaf-
ur grét ekki og Skúli Bjartmar grét
ekki. Þeir voru karlmenn. En Gvendur
frá Grjóti hélt í söðulbogann á baki
þeim blesótta, þegar Gunnsa frænka sté
í fótaskörina og vippaði sér upp í söð-
ulinn. IJún brosti gegnum tárin í átt-
ina til fólksins á hlaðinu og veifaði til
þess með hendinni. — Verið þið sæl,
sagði hún í síðasta sinn, síðan brosti
hún til Gvendar og reið með honum
úr hlaði, alfarin frá Hamri og brosti
gegnum tárin móti nýju lífi. Eftir á
hlaðinu stóðu hjónin og börnin. Guð-
rún húsfreyja þurkaði sér um augun
á svuntuhorninu sínu. — Bara að henni
líði nú vel, blessuninni, sagði hún og
sneri svo inn í bæinn til sinna starfa
ásamt Siggu. Síðan fór Ólafur líka, en
Skúli Bjartmar varð einn eftir á halð-
inu og hafði nú séð raunveruleika æfin-
týranna, þegar konungssonurinn frá
ókunna landinu kom og sótti yngis-
meyna, er hann hafði valið sér að
brúði, fór með hana heim í ríki sitt
og gerði hana að drottningu sinni.
Mikil lifandi ósköp ætlaði kóngssonur-
inn að vera góður við drottninguna
sína. Þarna voru þau komin niður á
eyrarnar. Hún reið spölkorn á undan
á þeim blesótta. Hann kom á eftir,
teymdi vagnhestinn, sem dró á eftir
sér hina veraldlegu fjármuni Gunnsu.
Það var aðeins Bleik gamla og svo fá-
einar kindur, sem Gunnsa átti eftir á
Hamri. Já, þarna héldu þau áfram nið-
ur veginn, móti framtíð sinni, það hillti
undir hina löngu fætur Gvendar, sem
hann sve’flaði út í bláinn og inn að
síðum þess mósótta í jöfnum tvískipt-
um takti. Framh.