Unga Ísland - 01.04.1939, Blaðsíða 6

46
UNGA ÍSLAND
RUDYARD KIPUNG:
'BræBur Btowqli.
Dýfl hefir Jakob Hafsfein.
Framhald.
Lög skógarins, sem aldrei bjóða
neitt eða banna án þess að til þess
liggi einhver orsök — banna dýrun-
um að drepa menn og éta, nema í
þeirri einu undantekningu, þegar þau
eru að kenna börnum sínum að drepa,
og þá því aðeins, að verknaðurinn sé
framinn utan við veiðitakmörk ,,flokks-
ins“, sem þau tilheyra. En orsökin, sem
raunverulega liggur hér að baki er sú,
að hvert manndráp verður til þess fyrr
eða síðar að hvítu mennirnir koma ríð-
andi á fílum með spjót og byssur og
blys inn í skóginn og ráðast á dýrin.
Og þá verða öll dýrin í skóginum fyr-
ir reiði mannanna. Önnur ástæða er
líka hér fyrir hendi, sem byggist á
því innbyrðis áliti dýranna um mann-
inn: að hann sé veikbyggðasta og ve-
sælasta veran, sem til sé, og því ó-
drengilegt að gera honum mein. Og
svo segja dýrin líka, að mennirnir verði
skorpnir og tannlausir.
Hið seyðandi ýlfur varð æ sterkara
og sterkara og endaði loks í hinu
hryllilega veiðiöskri tígrisdýrsins
,,Aarh“.
Og svo heyrðist vein, vein — sem öll
dýrin önnur en Shera Khan myndu
skammast sín fyrir. ,,Hann hefir misst
bráðina“, sagði Úlfamamma. ,,Hvað
er þetta?“
Úlfapabbi hljóp nokkur skref út
úr greninu og þá heyrði hann hið vein-
andi muldur í Shera Khan, þar sem
hann læddist um skóginn. „Þessi asni.
Hann hefir verið nógu heimskur til að
stökkva á tjaldelda viðarhöggsmann-
anna og auðvitað sviðnað á löppun-
um“, sagði Úlfapabbi og glotti. „Og
Tabaqui eltir hann“.
„Það kemur einhver upp stiginn“,
sagði Úlfamanna og sperti annað eyr-
að. „Ertu viðbúinn?“ Það skrjáfaði
í runnunum, og Úlfapabbi lagð-
ist flatur með afturfæturna inn undir
kviðinn — tilbúinn að stökkva. Og
hefðir þú verið viðstaddur, þá hefðir
þú nú séð eitt hið furðulegasta fyrir-
brigði, sem hendir hér á jörðu — úlf,
sem stöðvar sig í miðju stökki!
Úlfapabbi þeyttist af stað áður en
hann sá hvað það eiginlega var, sem
hann stökk á, og svo reyndi hann
að afstýra því. Afleiðingin var sú, að
hann þaut 4—5 fet upp í loftið, og
kom svo aftur niður svo að segja ná-
kvæmlega á sama stað og þann, er
hann stökk frá. „Maður“, gelti hann.
„Mannabarn! Sjáðu“. Lítið, brúnt og
nakið barn stóð og studdi sig við lág-
vaxna grein. Það gat varla gengið ó-
stutt, og nú stóð það þarna rétt fyrir
framan Úlfapabba, svona lítil og
mjúkleg vera, og aldrei hafði slíkur
gestur gist í greninu hjá þeim úlfa-
hjónunum. Litla barnið horfði framan
í Úlfapabba og hló.
„Er þetta mannabarn?" spurði
Úlfamamma. „Svona snáða háfji ég
aldrei séð fyr. Komdu með hann inn
til mín“. Úlfur, sem vanur er að bera
börnin sín, getur borið egg á milli
tannanna án þess að brjóta það, og þó
að Úlfapabbi biti í bakið á litla snáð-
anum var þó ekki sýnileg hin minnsta
skráma þegar hann lagði barnið niður
á milli hvolpanna hjá Úlfamömmu.
„Enn hvað hann er lítill! Og svona
nakinn en hugrakkur!" sagði Úlfa-