Unga Ísland - 01.04.1939, Page 7

UNGA ÍSLAND
47
mamma blíðlega. Barnið skreið inn á
milli hvolpanna til þess að komast sem
næst hitanum við feld Úlfamömmu.
„Sjáðu, nú krafsar hann í hvolpana.
Nú, jæja. Þetta er mannabarn. En má
ég spyrja: Getur nokkur úlfur gortað
af því að hafa alið upp mannabarn
með hvolpum sínum?“
,,Ég hefi stöku sinnum heyrt um
slíkt, en aldrei í okkar ,,flokki“ eða á
minni æfi svo ég muni“, sagði Úlfa-
pabbi. „Það er ekki eitt einasta hár á
líkama hans, og ég gæti drepið hann
með því að stíga ofan á hann einum
fæti. En að sjá hvernig hann glápir á
mig án þess að vera hið minnsta smeik-
ur“.
Allt í einu varð koldimmt inni í úlfa-
greninu, því að hinn klunnalegi hauá
á Shera Khan skyggði á tunglið, en að
baki honum stóð Tabaqui og ýlfraði:
„Herra, herra, hingað fór hann“.
„Shera Khan sýnir oss mikinn sóma“,
sagði Úlfapabbi, en reiðin bálaði í
augum hans. „Hvers óskar Shera
Khan“.
„Bráð mína. L,át þú af hendi manna-
barnið, sem fór hingað inn i gernið
þitt“, sagði Shera Khan. „Foreldrar
þess eru flúnir. Fáðu mér það!“
Eins og Úlfapabbi sagði, hafði
Shera Khan stokkið á tjaldelda við-
arhöggsmannanna, og var æðisgeng-
inn vegna þess sársauka, sem kvaldi
hann í hinum sviðnu löppum.
En Úlfapabbi vissi vel að grenis-
munninn var of þröngur til þess að
tígrisdýr gæti smogið inn. Og meira
að segja var Shera Khan búinn að
merja sig allan og berja á hausnum,
áður en hann gat troðið hinu minnsta
af skrokknum inn í grenið, rétt eins
og maður, sem berst um í tunnu.
„Úlfarnir eru |börn frelsisins“,
sagði Úlfapabbi „Þeir hlýða foringja
sínum, en ekki hvaða röndóttum kúa-
bana sem vera vill. Við eigum litla
drenginn og drepum hann ef okkur
sýnist svo“.
„Ef ykkur sýnist! Heyr á endemi!
Ég sver það við uxann, sem ég rotaði!
Á ég að þefa við grenið ykkar og bíða
minnar réttlátu eignar? Þetta er ég —
Shera Khan — sem tala!“
Tígrisdýrsöskrið fyllti grenið eins og
þrumuhljóð. Úlfamamma hristi af sér
hvolpana og stökk á fætur. Augu
hennar, sem leiftruðu eins og tvær
grænar stjörnur, mættu augnaráði
Shera Khan. „Og það er ég — Rahska
— úlfaperlan, sem svara. Mannabarn-
ið á ég — Lungri — ég, og enginn
annar! Og ég drep það ekki. Litli snáð-
inn á að lifa og hlaupa í „úlfaflokkn-
um“ okkar, veiða með úlfunum og
loks — ef þig langar til að vita það —
þú ógeðslegi kúa-bani og barna-bani,
músadrepur, fiskiæta — mun hann
drepa þig! Og hafðu þig svo í burtu,
eða ég sver það við elginn, sem ég
drap — ég ét ekki sjálfdauðar kýr
eins og þú — þá skulum við flæma þig
heim til móður þinnar — haltari en
þú varst, þegar þú fæddist!“
Úlfapabbi horfði undrandi á. Nærri
var hann búinn að gleyma þeirri stund,
er hann vann sér til eignar sína ekta-
kvinnu í grimmilegri baráttu við með-
biðlana — og þá hljóp hún frjáls og
fögur í ’,flokknum“ og var kölluð
,,úlfaperlan“ vegna sinna fögru augna.
Shera Khan hefði getað barist við Úlfa-
pabba, en það var óhugsandi við Úlfa-
' mömmu. Það var ekki eingöngu að
hann vissi hve hún stóð miklu betur að
vígi á þessum vettvangi, en hann vissi