Unga Ísland - 01.04.1939, Qupperneq 9
CJ N G A ÍSLAND
49
gamall úlfur á fætur, gekk að ein-
hverjum hvolpanna, og athugaði hann
í krók og kring, en sneri þvínæst aftur
til síns staðar — hljóður. Og ef til
vill stja.kaði einhver úlfamamman
hvolpi sínum fram í tunglsljósið til
þess að vera viss um að hann gleymd-
ist ekki. Þá hrópaði Akela frá kletta-
brúninni:
„Úlfar! Þið þekkið lögin! Verið
gætnir og árvakir, úlfar! Sjáið og
rannsakið! Ó, úlfar!“ og hinar áköfu
mæður svöruðu:
„Sjáið og rannsakið börn vor —
sjáið þau, ó, úlfar!“
Og loks —; hárin á hálsi og baki
Úlfamömmu reistu sig eins og burstir
— bar Úlfapabbi Mowgli — eins og
þau kölluðu drenginn — fram á sjón-
arsviðið, þar sem hann settist róleg-
ur og lék sér að smásteinum, sem
glitruðu í tunglsskininu.
Akela lyfti ekki höfðinu frá fót-
um sér, en hrópaði aftur: „Rannsakið
og sjáið, ó, Úlfar!“
Hálfkæft öskur hljómaði á milli
klappanna — það var Shera Khan,
sem öskraði:
,,Ég á hvolpinn! Látið mig fá hann.
Hvaða erindi á mannabarn í flokk
hinna frjálsu úlfa?“ Akela snéri ekki
einu sinni eyrunum, en sagði:
,,Sjáið og rannsakið, ó úlfar! Hvaða
erindi eiga utanaðkomandi skipanir
til hinna frjálsu úlfa? Rannsakið
hann nákvæmlega!"
Kór urrandi radda hljómaði frá
fjallstindinum og ungur, fjögra vetra
úlfur endurtók spurningu Shera Khan.
■ ,Hvað eiga hinir frjálsu úlfar að gera
við mannabarnið?“ Nú mæla skógar-
lögin svo fyrir, að rísi deila um rétt
einhvers hvolps tíl þess að hljóta sseti
og réttindi í flokknum, þá þurfi hann
að minnsta kosti tvo fyrirsvarsmenn
aðra en föður og móður.
,,Hver mælir með þessum hvolpi?“
spurði Akela. ,,Hver úr hinum frjálsa
flokki mælir með honum?“ Ekkert
svar. Og Úlfamamma bjó sig nú und-
ir þá orustu, sem hún vissi að myndi
verða sín síðasta, ef málið fékk á sig
það form, að til ófriðar drægi.
Þá gekk fram eina dýrið, sem án
þess að vera úlfur, hefir sama rétt
,en jafnvel meira vald á þingi úlfanna
en flestir þeirra. — Þetta var Baloo
— lati, brúni björninn, sem kenndi
úlfahvolpunum lög skógarins; gamli
Baloo sem kemur og fer hvar sem
hann vill, vegna þess að hann étur
bara hnetur, rætur og hunang.
„Mannabarnið, mannabarnið?“
sagði hann. „Ég mæli með honum.
Það er ekkert illt til í mannabarni. Ég
er enginn sérstakur ræðuskörungur,
en ég segi ykkur sannleikann. Látið
hann hlaupa með flokknum og viður-
kennið hann eins og hina. Ég skal
kenna honum“.
„Ennþá vantar meðmælanda“, sagði
Akela. „Baloo hefir talað, og hann
er kennari hvolpanna. Hver mælir
með honum annar en Baloo?“
Dökkur skuggi leið inn í hópinn.
Þetta var Bagheera, svarta pardus-
dýrið — alveg biksvart, en þó með
slikju, sem í vissum ljósbrigðum sýndi
hinar silkimjúku rendur pardusdýrs-
ins. Allir þekktu Bagheera, og enginn
kærði sig um að leggja stein í götu
hans; því hann var kænn eins og
Tabaqui, kjarkurinn eins og í villi-
nauti, tillitslaus og fífldjarfur eins og
særður fíll. Og þó var rödd hans sæt
eins og sætasta hunang, sem í mjúk-