Unga Ísland - 01.04.1939, Síða 13

UNGA ÍSLAND
53
og þeir fáu fullorðnu, sem þarna
komu, ásamt kennaranum, gerðu allt
sem þeir gátu til að auka gleði okkar,
og gera skemmtunina okkur sem
minnisstæðasta. Kennarinn setti
skemmtunina með nokkrum orðum til
okkar krakkanna og annara þeirra,
er komnir voru. Þá áttum við krakk-
arnir að fara að skemmta öðrum fyrst
og fremst, og svo sjálfum okkur. Ég
veit ekki hvernig okkur tókst að
skemmta þeim fullorðnu, en okkar
ánægja var óblandin. Fyrst lásum við
kvæði í kór. Þar næst lásum við þrjú
upp sögur. Þegar skyggja tók, var
kveikt á jólatrénu, sem var alþakið
skrauti ásamt margvíslega litum og
löguðum pokum með góðgæti í. Tók-
ust nú allir í hendur og gengu í kring-
um jólatréð og sungum við nú jóla-
sálma. Þegar við höfðum gengið þann-
ig um stund og sungið, þá voru sæl-
gætispokarnir teknir af trénu og sett-
ist hver með sinn poka. Þegar átið
gekk sem greiðast, var barið að dyr-
um og inn kom, ja, hver haldið þið?
Þar var kominn stór hvítskeggjaður
jólasveinn. Mörgum okkar brá og öll urð-
um við undrandi. En þegar hann settist
hægur og prúður á bekkinn hjá okkur
og fór að tala við okkur og segja okk-
ur sögur, fannst okkur skemmtunin
enn fullkomnari. Eftir brottför hans
fórum við að dansa og leika okkur.
Var nú farið að hugsa til heimferð-
ar. Mikið fann ég sárt til þess hversu
jafn smá við vorum öll, að ekkert okk-
ar skyldi geta með örfáum orðum
þakkað okkar kæra kennara fyrir allt,
sem hann hefir fyrir okkur gert, bæði
þarna og annars staðar.
Jóhanna I. Þorbjörnsdóttir.
(13 ára).
Lincoln og trumbuslagarinn.
Abraham Lincoln, hinn göfugi for-
seti Bandaríkjanna, er barðist fyrir af-
námi þrælahaldsins — kom einn kald-
an nóvemberdag til skrifstofu sinnar,
þar sem fjöldi manns beið, til þess að
hafa tal af honum. í hópnum kom hann
auga á lítinn, veiklulegan dreng á að
gizka 13 ára að aldri.
„Komdu hingað, drengur minn, og
segðu mér hvers þú óskar“, sagði for-
setinn.
Drengurinn kom, studdi hendinni á
stól forsetans og sagði: „Ég hefi í tvö
ár verið trumbuslagari við eina her-
deildina, en herfylkisstjórnin reiddist
mér og rak mig. Ég hefi nú verið veik-
ur og legið lengi á sjúkrahúsi, og það
er fyrst í dag, sem ég er úti — og svo
gekk ég hingað til að spyrja, hvort þér
gætuð nokkuð hjálpað mér“.
Lincoln leit vingjarnlega á hann og
spurði, hvar hann byggi.
„Ég á ekkert heimili", ansaði dreng-
urinn.
„Hvar er faðir þinn?“
„Hann féll í stríðinu. Mamma er
einnig dáin. Ég á enga foreldra, engin
systkini og enga vini til að hjálpa mér“,
sagði drengurinn og brast í grát.
Lincoln viknaði við — en spurði:
„Geturðu ekki selt blöð?“
„Nei, ég er of máttlítill, en læknir-
inn á sjúkrahúsinu sagði samt, að ég
yrði að fara, en ég veit ekki, hvert ég á
að fara“.
Lincoln tók þennan vinalausa dreng
að sér, og snáðinn komst fljótt að raun
um, að það var gott að hafa forsetann
að vini.