Unga Ísland - 01.04.1939, Side 14

54
UNGA ÍSLAND
STEFÁN JÓNSSON
VINIR VORSINS
Framhald
Á hlaðinu á Hamri stóð Skúli litli
Bjartmar og horfði á eftir þeim. Hann
var kannske ekkert hryggur meir. Og
þó — það var sem raskað hefði verið
ró atburðanna með þessari snöggu
breytingu, sem kom honum svo óvænt.
Hann hafði unað þessu vel eins og
það var, en nú fyllti óhugur brjóst
hans. Var það grunurinn um, að ýmsar
fleiri breytingar lægju í launsátri og
sætu um færi að smeygja sér inn í
líf hans í næstu framtíð?
Hægur blær andaði af suðri og boð-
aði komu hins langþráða vors.
XIV.
Kaupstaðarferð.
Þið, sem eigið heima í fjölmenni bæj-
anna. Þið, sem eigið heima í sveit, þar
sem fjarlæðir eru að engu orðnar vegna
fullkominna vega og góðra samgöngu-
tækja. Þið, sem sjáið stóru hafskipin
nálgast og hverfa í tiginni ró eftir
bláum öldum hafsins. Þið, sem gegnum
svefninn heyrið þyt bifreiðanna strjúk-
ast framhjá gluggunum ykkar á næt-
urnar og sjáið flugvélarnar kljúfa loft-
ið yfir höfði ykkar á daginn. Þið eigið
sjálfsagt erfitt með að átta ykkur á
því, hve gjörsamlega ólíkt það er því
að eiga heima uppi í afdal milli ís-
lenskra fjalla, hafa ekki neitt af þessu
séð og vera þó orðinn níu ára. En um
vorið var það einn morgunn, er Skúli
Bjartmar var ný risinn úr rekkju, að
honum varð litið niður á eyrarnar. Og
sjá! Þar kom eitthvert svart ferlíki,
sem æddi áfram með dunum og dynkj-
um og gekk upp og niður eftir óslétt-
um og ílægum veginum.
— Það er bíllinn með girðingarnetið,
sagði Ólafur bóndi.
Síðan þutu báðir feðgarnir niður fyr-
ir túnið til að taka á móti þessum
skrítna gesti. Þarna kom hann öslandi
á móti þeim og drynjandi, og vegurinn,
þessi nýi vegur, sem Skúli Bjartmar og
jafnvel faðir hans höfðu verið svo upp
með sér af, gekk í bylgjum undir þess-
um risa og á stöku stað grófust hjólin
niður úr malarofaníburðinum og skáru
langa skurði í blessaðan veginn, sem
næstum var ofmjór fyrir þetta bákn.
Þar sem veginn þraut, tók við slétt
eyrin neðan við túnið, þar staðnæmdist
ferlíkið — og jörðin nötraði.
— Er mér óhætt að fara út á þennan
eyrar skolla? spurði bílstjórinn og
stakk höfðinu út um glugga, því á
þessu ferlíki var dálítið hús með
glugga. Andlit mannsins var eldrautt
og sveitt, hárflóki yfir enninu og borða-
lögð húfa óhrein á skakk aftur á
hnakka.
— Já, það er alveg óhætt, sagði Ól-
afur, en Skúli Bjartmar stóð í hæfi-
legri fjarlægð, gapandi af ótta og undr-
un, hræddur um að þetta ferlíki færi
ofan á sig. Kannske var því alveg sama
um líf svona lítils drengs?
— Ætli ég liggi ekki í henni? sagði
bílstjórinn. Það hefir stöðugt legið við
að ég sæti fastur hér neðan að, betta
er auma vegagreðin hjá ykkur, bað er
þakklætisvert það, sem þið hafið ekki
lagað. Ég hefi aldrei séð slíka for-
smán.
Nei, Ólafur vildi ekki fara að skatt-
yrðast við manninn. Ónei, hann bara