Unga Ísland - 01.04.1939, Síða 15

55
UNGA ÍSLAND ------------------------
klóraði sér í höfðinu með dálítinn ó-
ánægjusvip á andlitinu. Þær voru komn-
ar þarna líka Sigga og Guðrún hús-
freyja og nú stóð þá allt fólkið á bæn-
um þarna og tók þátt í þessum mikla
atburði, sem átti engann sinn líka hér
á þessum stað frá því hér fyrst var
byggður bær fyrir mörg hundruð árum
síðan.
— Jæja, ég ætla þá að reyna að
snúa mér áður en ég losa mig, sagði
bílstjórinn.
— Birr — birr — irr — irr birr —
birr. — irr — irr. Birr irrrr irrr, en
bíllinn hreyfðist ekki að heldur. Nú
sagði bílstjórinn ljótt og stökk niður
úr sæti sínu með heilmikinn járnflein í
hendinni, sem hann síðan stakk framan
í ófreskjuna. Hann hafði auðsjáanlega
ráð undir hverju rifi, maðurinn sá. —
Síðan sneri hann og sneri teininum,
stritaði og stritaði, en ekkert gekk. Það
var bara eins og báknið fengi tröllauk-
inn hiksta öðru hvoru, en að lokum
kváðu við ógurlegar drunur inni í mag-
anum á ferlíkinu, Skúli Bjartmar hrökk
við, bílstjórinn leit sigri hrósandi á
viðstadda og stökk upp í sæti sitt, fjöll-
in bergmáluðu hávaðann og bíllinn rann
út á flötina. Var nú farið að losa af
bílnum.
— Það er betra að kunna á þá bessa,
sagði Ólafur. Maðurinn lét vel yfir því
og spýtti um tönn.
Skúli Bjartmar var viss um, að bíl-
stjórar væru mestu menn í heimi, en
Guðrún húsfreyja vildi gefa manninum
kaffi, og var það samþykkt. Fór þá
fólkið heim allt nema Skúli. hann varð
eftir og notaði tímann til að skoða
furðuverkið. — Þarna stóð bíllinn og
horfði sínum blindu augum fram á veg-
inn, sem hann hafði komið eftir fyrir
nokkrum mínútum.
Já, þarna lá vegurinn, mjór og lítil-
fjörlegur vegur, en þó var þetta veg-
urinn, sem lá út í heiminn. En þessi
gaddavír og girðingarstólpar áttu ekki
að staðnæmast á Hamri fyrir fullt og
allt. Ónei, þeir áttu að fara uppi á
fjall og bíllinn kom aftur og aftur og
alltaf var húfan bílstjórans eins skökk,
hárið eins úfið og fötin óhrein.
Svo var nú það — og einn daginn
fékk Skúli að sitja á bílnum niður á
eyrarnar og mamma hans og systir.
Hvílík dýrð!
En Bensi? Hvað haldið þið, að hann
hafi sagt um þetta? Ford-skrjóður,
sagði hann með fyrirlitningu. — Bara
eldgamall og ljótur Ford-skrjóður.
En svo einn daginn komu menn úr
sveitinni með marga hesta og nú var
farið að flytja girðingarefnið inn á
fjallið. Skúli hafði gaman af að fylgj-
ast með því, þegar verið var að búa
upp á hestana og loks fór lestin af stað.
Ho—ho—ho, sögðu mennirnir, klárarn-
ir stundu og dæstu, það marraði í sil-
unum við klakkana og svo var haldið
eftir götuslóðunum inn með ánni og síð-
an upp Sneiðar; hestur gekk á eftir
hesti — hægan og seinan, jarpir, brún-
ir, rauðir, gráir og skjóttir, hurfu þeii
upp af brúninni.
Þannig hurfu líka dagarnir — dagur
á eftir degi, áfram, áfram. Ánamaðk-
arnir gægðust upp úr moldinni, fugl-
arnir sungu og grasið spratt eins og í
fyrra. Vorið leið.
Þá var það einn daginn, að Skúli
Bjartmar fór að heiman og ætlaði nú
að fara að sjá sig um í heiminum.
Hann átti sem sé að fá að fara út á