Unga Ísland - 01.04.1939, Blaðsíða 16

56
UNGA ÍSLAND
Tanga, þegar pabbi hans færi með ull-
ína.
— Það er erfitt að sofa nóttina áður
en maður leggur af stað út í heiminn.
— Hvernig sem Skúli bylti sér gat
hann ekki fengið þennan heim til að
hverfa úr vitund sinni, tifið í klukkunni
á veggnum, hægur vorblærinn við
gluggann. — Já, meira að segja sjálf
þögnin þrýsti sér svo inn í höfuð hans
gegnum eyrun, að þar var eiginlega
stöðugur hávaði. Birta næturinnar
smeyðgi sér gegnum augnalokin og
leið inn á heilann, hversu vandlega sem
hann lokaði augunum. Svo galar han-
inn, þrisvar — fjórum sinnum, og þá
fer pabbi loks að klæða sig og ná í
hestana, en mamma hitar morgunkaff-
ið. Skúli ldæddist, honum hafði ekki
komið dúr á auga. Klukkan var sex
og nú lögðu þeir af stað feðgarnir.
Ólafur teymdi vagnhestinn, en á vagn-
inn hafði hann hlaðið ullarpokum. Og
bíðum við! Þarna var einhvers staðar
ofurlítill posi, sem Skúli átti. Það voru
hagalagðarnir hans. Hann átti engan
hnakk enn þá, hann Skúli litli, og varð
því bara að sitja á strigapokum og
gæruskinni, en Skjóni hans var bezti
hestur í heimi. Aftan í vagninn var
hnýtt hesti, sem hafði söðulinn hennar
mömmu á bakinu, hann átti að vera
fyrir kaupakonuna, sem von var á frá
Reykjavík.
Þegar komið var á móts við Holt,
slógust í förina vinnumaður þaðan og
vinur okkar Bensi. Þeir fóru með fjóra
vagna hlaðna af ull og auk þess nokkra
lausa hesta, sem áttu að vera undir
kaupafólk. Hildur gamla hafði frétt að
Skúli ætti að fá að fara í kaupstaðinn
og þá fannst henni auðvitað sjálfsagt,
að Bensi færi líka.
Veðrið var fagurt. Skap ferðamann-
anna gott.
— Það er nú ekki mikið að sjá á
Tanganum, sagði Bensi, þetta er bara
smáþorp með nokkra húskumbalda hér
og þar á stangli. Þér finnst það nú
kannske talsvert, þú hefir ekki séð
Reykjavík eins og ég.
Nei, hann hafði ekki séð Reykjavík.
Óþarfi að tala um það, fannst honum.
Hann vissi það svo sem. Hann sá ekki
ástæðu til að svara þessu, en starði
niður á faxið á Skjóna, sem skiptist
eftir miðjum makka og bylgjaðist til
við göngulagið. Þeir voru brátt komn-
ir niður úr dalnum og útsýnið víkkaði
yfir héraðið eftir því sem lengra dró.
Hvít steinhús í grænum túnum blöstu
við auga. — Hvaða bær er þetta? —
Þannig spurði Skúli aftur og aftur.
Jú, hann hafði kannske heyrt bæina
nefnda áður, en að þeir væru svona,
því hafði hann ekki búizt við. Nei, hann
hafði aldrei gert sér í hugarlund að til
væru bæir, sem ekki stæou undir neinu
fjalli. Hjákátlegt að eiga heima á slík-
um bæ. Þarna kom bíll í brunandi ferð
á móti þeim. Sá var nú sjáandi, svartur
og spegil gljáandi. Hestunum leist ekki
á þennan grip. Allt fór í bendu. Hest-
arnir ryktu í taumana, sneru sér þvert
á veginn, blésu og prjónuðu og höfðu
næstum velt vögnunum út í skurð. —
Skjóni þaut út í móa, án þess að Skúli
fengi tauti við hann komið. Bílstjórinn
varð að nema staðar, meðan ferðamenn-
irnir spentu hræddustu hestana frá og
Ólafur á Hamri sagði honum það hreifit
út, að þessir bílar væru til þess eins