Unga Ísland - 01.04.1939, Side 17
57
UNGA ÍSLAND -------------------------
að fæla fyrir manni skepnurnar og
gera manni erfitt fyrir. Hvort hann
hefði ekki séð, að hestarnir voru hrædd-
ir? —
— Þið ættuð sjálfir að geta varð-
veitt ykkar fælnu bykkjur, ég má ekki
vera að stússa í því, ég þarf að komast
leiðar minnar. Ég á veginn einsog þið,
sagði bílstjórinn.
Skúli hafði farið af baki og heyrði
þessi orðaskipti. — Honum fannst pabbi
sinn hafa rétt fyrir sér, en nú var
skrúfuð niður rúða í bílnum og bros-
andi stúlkuandlit kom í ljós. I mjalla-
hvítri hendi hélt stúlkan á hvítum sí-
valningi, sem blár reykur liðaðist frá
út í geiminn, en hún réði líka yfir
annarri mjallhvítri hendi, sem hélt á
stórum súkkulaðipakka.
— Halló, litli! kallaði hún til Skúla,
sem hélt þarna í Skjóna sinn. Má ég
ekki bjóða þér súkkulaði?
En Skjóni vildi ekki leyfa húsbónda
sínum neina óhófssemi, hann spyrnti
fótum við jörðu og lét ekki þokast um
fet nær bílnum. Fleiri hlægjandi andlit
komu í ljós, en Skúli mátti ekki vera
að því að athuga þau, hann togaði og
togaði í tauminn, sárgramur yfir ó-
kurteisi Skjóna.
— Eigðu pakkann, góði, var kallað
og pakkinn kom fljúgandi að fótum
hans.
Lágur þytur kvað við, nokkrir stein-
ar flugu út á vegarkantinn frá hjól-
um bílsins og svo rann hann burtu og
skildi eftir einkennilega framandi lykt
í vitum Skúla Bjarmtars og blátt reykj-
arský á veginum. Hann var horfinn,
en ferðamennirnir strituðu sveittir og
óánægðir við að koma hestunum fyrir
vagnana á ný. Þessi saga endurtókst
með nokkuð svipuðum hætti í hvert
skipti, sem þeir mættu bíl. En lestin
þokaðist nú áfram eigi að síður. Veðr-
ið hélst gott. Það hafði létt til þeim
þokulæðingi, sem sést hafði í loftinu
um morguninn og nú skein sólin í allri
sinni dýrð yfjr landið. En bíðum við,
hvað var þarna fram undan? Ógur-
lega stórt vatn eða hvað?
Það var Skúli, sem spurði.
— Þetta, sagði Bensi, þetta er nú
sjórinn.
Skúli starði hugfanginn á þennan
töfrandi gljáa sjávarins. Svo þetta var
sjórinn!
— En þetta er ekkert vatn, sagði
hann, er þeir fóru niður á Tangann,
svo að sjór varð til beggja handa.
— Þetta er ekkert vatn, endurtók
hann, þetta er bara sandur. Sko,
manninn þarna úti, hann er á hesti.
Heldurðu að hann riði svona á sjónum.
Nei, hann Skúli lét nú ekki gabba sig,
Þetta er enginn sjór.
Bensi gretti sig.
— Þetta er nú sjórinn samt, hann
er bara svona lítill núna. Það er fjara
og hérna lengst fram undan er sjór-
inn, þar er hann grænn. Núna er sjór-
inn svo lítill en bráðum verður hann
mikill og þá flýtur hann hér upp um
allt. Það er fjara.
— Hvað er fjara?
— Fjara, það er bara fjara, þegar
sjórinn er lítill.
— En af hverju verður sjórinn lítill?
spurði Skúli. Það vissi Bensi ekki. Þeir
spurðu fullorðnu mennina. En þeir vissu
það eiginlega ekki heldur. — Hvað er
það sem forvitinn vill ekki vita? sagði
Ólafur. Nei, þessu gat hann ekki svar-
að. Framh.