Unga Ísland - 01.05.1939, Blaðsíða 4

62
batnaði nú skapið við þetta. Ég sný
nú heim á leið og mæti þá vinnukon-
unni, og var hún búin að setja kaffi á
aðrar flöskur og fékk mér þær og
sagði mér að flýta mér. Ég fór nú af
stað í annað sinn og komst slysalaust
með kaffið. En þegar ég var á heim-
leiðinni, sá ég hvar boli hafði losnað
úr bandinu og stökk áleiðis til mín.
Ég tek nú til fótanna og hleyp á allt,
sem fyrir verður og tek ekki eftir, að
rétt fyrir framan mig er lítil tjörn,
og hleyp ég í ósköpunum ofan í tjörn-
ina. Ég fer að hágráta og kalla á
hjálp, og kom nú allt fólkið hlaupandi
til að bjarga mér og reka bola frá. Ég
var borin heim og háttuð ofan í rúm
og fór að iðrast synda minna og hugs-
aði með mér, að það borgaði sig ekki
að gera það, sem maður er beðinn um,
með ólund.
H. W.
Þegar ég dvaldi í sveitinni.
Ég' fer alltaf í sveit á sumrin og dvel
þar oftast í fjóra mánuði. Ég fer oft-
ast í byrjun júní og kem aftur sein-
ast í september, rétt áður en skólinn
byrjar. Ég lief alltaf nóg að gera í
sveitinni, því að alltaf verður maður
að vera að vinna um sláttinn. Bærinn,
sem ég er á, heitir Suður-Vík í Mýrdal
í Vestur-Skaftafellssýslu. Það er
skemmtilegur bær, og þar er líka gott
fólk. Ég hef alltaf nóg að gera, sækja
hesta, reka kýrnar og sækja þær og
flytja þeim heyið af engjunum. Á
haustin er litlu lömbunum smalað sam-
an til þess að slátra þeim. Það er leið-
inlegt fyrir iitlu lömbin að þurfa að
deyja svona ung. Þar sem ég er í
sveit, eru miklir hamrar og verpir þar
------------- unga ísland
töluvert af fýl. Seinast í ágúst er sigið
í hamrana, og eru þá ungarnir, sem
eru orðnir stálpaðir, teknir. Mörgum
finnst fýllinn mesta sælgæti, en ekki
finnst mér hann samt góður. Þegar
slátturinn er búinn, sem er oftast um
miðjan september, þá fer ég heim litlu
seinna. Mér finnst að sem flest börn,
sem geta, ættu að fara í sveit, því að
það er áreiðanlega hollt fyrir þau að
fara úr rykinu og óloftinu í Reykja-
vík, upp í sveit, þar sem loftið er svo
tært og heilnæmt.
S. J.
Besta leikfang,
sem ég hefi eignast.
Besta leikfang, sem ég á, er brúðan
mín. Hún er með ljóst hár, blá augu
og rauð í kinnum og hefir öll fegui'ð-
areinkenni, sem til eru. Hún situr
heima í stólnum og rífur eða tætir ekki
neitt, heldur situr alveg grafkyr og er
svo hrifin af kjólnum sínum. Hún vill
heldur vera inni í stofu hjá fullorðna
fólkinu, heldur en hjá bangsa í litlu
stofunni sinni og litlu brúðunum. Önn-
ur þeirra er handlama og gerir lítið
gagn, en aftur á móti er hin heil-
brigð og gerir öll húsverkin á því
heimili. Hún á rúm og þar sefur hún,
og þegar hún er í góðu skapi, leyfir
hún bangsa að sofa til fóta. En mest
finnst henni gaman að fá að vera úti
í glugganum og horfa út og sjá börn-
in leika sér. Stundum þegar ég horfi
í augun á henni, þá finnst mér hún
lifna við, og ég verð hálfhrædd við
hana. Skrokkurinn er Ur gifsi, en
hausinn úr gleri og augun líka. Hún
er svo eðlileg, sem nokkur brúða getur
verið. Ég fékk hana, þegar ég var sex