Unga Ísland - 01.05.1939, Blaðsíða 16

74
UNGA ísland
Sheridan og sláirarinn.
Það var um 1800, að enski gaman-
leikahöfundurinn Sheridan tók sér á
hendur gönguferð til Norður-Englands.
Kvöld nokkurt kom hann örþreyttur til
lítils bæjar, þar sem öll gistihús voru
yfirfull, þar eð markaður var í bæn-
um. Að síðustu bauð þó einn gestgjaf-
inn honum að deila sæng með öðrum
gesti: „En ég vil strax vara þig við
honum“, sagði gestgjafinn, „hann er
slarkari og alræmdur slagsmálahund-
ur, sem setið hefir í fangelsi minnsta
kosti fimm sinnum. Ég tek yður sem
sagt engan veginn í ábyrgð“.
Sheridan tók samt á móti boðinu og
gekk upp í herbergið, þar sem slátrar-
inn lá og hraut í ágætis tveggja manna
rúmi. Rithöfundurinn reyndi árangurs-
laust að fá sinn hluta af sænginn. En
slátrarinn var hinn þverasti og sagði
að lokum reiðilega: „Láttu mig vera í
íriði, annars rota ég þig!“
Sheridan lá stundarkorn kyrr og hóf
svo samræðu við slátrarann á ný:
„Hafið þér gert góða verzlun?“
Slátrarinn anzaði ekki.
„Æ-ja, heppnin hefir ekki verið með
mér“, sagði Sheridan og stundi. „í síð-
ustu þrjá mánuði hefi ég aðeins fengið
að hengja þrjá. Og hvernig á maður
að geta dregið fram lífið á því“.
Slátrarinn snéri sér í skyndi að
Sheridan og sagði:
„Hvað hafið þér gert?“
„Þrjá vesalings syndaseli hefi ég
hengt — bara þrjá! Og á morgun fer
ég til Glasgow til að hengja einn, sem
rotaði félaga sinn í slagsmálum“.
Slátrarinn reis upp á olbogann.
„Nú, hvað í þremlinum ertu?“
„Ég er böðullinn í London“, anzaði
Sheridan rólega.
Á næsta augnabliki var slátrarinn
stokkinn fram á gólf, hrifsaði föt sín
og ferðapoka og þaut í ofboði út úr
herberginu.
En skáldið hreiðraði vel um sig í
rúminu og svaf brátt svefni réttlátra.
Þýtt M. M.
Geri aðrir betur.
Suður á Peloponnes lifir bóndi, Pan-
ella Velmos, sem er fæddur 1828 og er
því 111 ára gamall. Hann á son, sem er
yfir sjötugt, auk þess á hann lítinn
kofa, sem hann býr í, heila hjörð af
hænsnum og þrjár kindur. En hann
bragðar samt aldrei kjöt, heldur lifir
eingöngu á kálmeti og ávöxtum. En
þrátt fyrir það — eða ef til vill einmitt
þess vegna — á hann enn þá svo mikla
lífsorku, að furðu sætir. Á hverjum
laugardegi gengur hann 20-—30 km. leið
til næstu borgar, til þess að selja
hænsi og egg. Og það er ekki langt
síðan liann vann hindrunarhlaup, sem
nokkrir drengir fengu hann til þess
að taka þátt í. — Hann syngur vel, og
við hátíðleg tækifæri í þorpinu dansar
hann svo lengi sem spilað er. Ilann hef-
ir stálminni og heilsan þannig, að hann
hefir aldrei þurft að leita læknis. —
En hann er líka talinn hinn mesti
furðukarl og einstæður í sinni röð.
Úr safni M. M.
„Þér lítið í raun og veru alveg eins
unglega út og dóttir yðar“.
„Þúsund þakkir — það er ég, sem
er dóttirin".