Unga Ísland - 01.08.1939, Blaðsíða 9

UNGA ISLAND
97
birnir, sem rásuðu um í girðingum sín-
um, augsýnilega næsta óánægður með
tilveruna og hinn ægilega hita, sem allt
ætlaði að brenna. Tveim þeirra lenti í
hár saman, bitust þeir og börðust all-
hastarlega, með óhljóðum óskaplegum.
Líill hvítbjarnarungi, sem kallaður var
Mjallhvít, lék sér að stórum bolta í
tjörn í klefa sínum, og undi sýnilega
mun betur hag sínum en hinir brúnu
og gráu birnir. Maðurinn, sem gætti
hennar, fór inn í girðinguna, og var
allkátlegt að sjá, hvernig þessir kunn-
ingjar glímdu í góðsemi. Og áður en
hann yfirgaf þennan hvíta vin sinn,
fékk Mjallhvít góðan kjötbita fyrir
leikinn, sem hafði verið öllum áhorf-
endum til mikillar ánægju og gleði.
1 tjörn einni skammt frá heimkynn-
um Mjallhvítar voru selir að leika sér
og sleikja sólskinið í mestu makindum.
En allt í einu kom þar maður með
fulla tunnu af saltsíld, sennilega veiddri
við íslandsstrendur, og tæmdi hana í
pollinn til selanna, og þá hljóp nú galsi
í þessa liðugu kroppa, sem teygðu sig
langt upp úr vatninu á fytjuðum fæti
með túlann fullan af síldinni, sem þeim
sýnilega þótti mesta gómsæti.
Það er gaman að sjá hætti dýranna,
jafnvel þótt þau séu háð ráðum mann-
anna, þá venjast þau því furðanlega
og taka upp sína eðlilegu hætti, er þau
ná að samrýmast umhverfinu.
Ég var að ganga þarna undir sveigð-
um laufkrónum, þegar ég allt í einu
sé lítið rautt dýr með stórt, loðið og
fyrirferðarmikið skott, skjótast niður
úr einu trénu og ná sér í sælgæti úr
lófa barnanna. Þetta er fagurlega lit-
ur íkorni sem svo fimlega nær í mat
sinn og svo ósmeikur heilsar upp á
mannanna börn. En hann er jafn fljót-
ur að hverfa aftur upp í tréð og hann
kom, og lætur hin þungu lauf eikar-
trésins skýla-hinum litla, liðuga líkama.
Þarna spóka sig hnarreistir páfuglar
með hið þúsundlita stél sitt og hænur
þeirra í sólskininu, og mér til mikillar
gleði sé ég tvo þessara glæstu fugla
lenda í voðalegum bardaga út af einni
prúðri frú. Það er eins og neistaflug
þegar sólin glitrar á hinum marglitu
fögru fjöðrum sem nú rísa eins og hár
á reiðum hundi. Og auðvitað lauk þess-
ari orustu með því, að annar gekk
hreikinn á brott með frúna, eftir unn-
inn sigur.
Mjallhvítir svanir með dökkrautt
nef synda á tærum tjörnunum og sjá
mynd sína speglast í lygnum vatns-
fletinum, en gæsir og allskonar anda-
tegundir vappa fram og aftur um bakk-
ana.
Það er líf og fjör hvar sem auganu
er litið, og dásamleg fegurð að horfa
yfir Stockhólm frá þessum fagra stað.
Og ég vildi óska að hægt væri að
flytja þúsundir slíkra trjáa, sem skríða
Skansen, heim til íslands og gróður-
setja þau í íslenskri mold. Hver veit
nema það verði hlutverk komandi kyn-
slóðar að klæða landið í hin fornu föt
að nýju svo að það verði skógivaxið
frá fjöru til fjalls? Hlutverkið er fag-
urt og myndi geymast á spjöldum Sög-
unnar um ókomna tíma svo lengi sem
landið byggist.
Börnin fara nú í leiki á rennsléttum
grasflöt hjá Skansens Renberg, og leiða
þar saman hesta sína í heiðarlegu
kappi, en þeir er snjallastir reynast
fá að verðlaunum silfurgrip, prýddan
rauðum krossi. Þau eru þarna öll í
þjóðbúningum, gulum, rauðum, græn-
um, bláum og hvítum, sem glitra og