Unga Ísland - 01.08.1939, Side 15

UNGA ÍSLAND
1C3
— Nei, takk, sagði hann hikandi, því
að hann vissi ekki, hvað það var.
— Ójú, lagsmaður, þú hefir gott af
því, þegar ekkert er annað betra. Gerðu
svo vel.
Hún rétti að honum stóran rósóttan
mola.
Hvað átti hann að gera? Átti hann
að þora að neita þessu? Nei, hann af-
réð að taka við molanum með skjálf-
andi puttunum sínum. Hann stakk hon-
um upp í sig.
Hún glápti á hann og hélt sígarett-
unni frá sér milli tveggja fingra, bláir
reykjarhringir liðu burtu og týndust,
svo skellihló hún og sagði:
mikillar minnkunnar, að á þessari
stundu óskaði hann þess heitast, að
hafa aldrei fæðst. Augu hans flutu í
tárum af einskærri blygðun.
— Hefurðu aldrei séð tyggigúmmí?
spurði stúlkan.
— Nei, svaraði hann og svarið fól
f sér svo mikið vonleysi og uppgjöf, aö
síúlkan hætti að hlægja.
— Jæja, góði minn, þú skalt taka
bréfið utan af fyrst. En þarna kemur
hann þá með hnakkinn, sagði hún.
— Jæja, sjáum til, þetta er líklega
ekki svo galinn hnakkur, sem þú kem-
ur þarna með. En hvaða snæradrusl-
ur eru þarna aftan í?
❖❖❖❖❖❖ ❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖•^•❖❖❖❖❖❖❖❖❖•^•❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖v
UNGA ÍSLAND
— Hvað gerirðu, drengur? Læturðu
pakkann upp í þig?
Hann svaraði því ekki, en skildi á
augabragði, hvað honum hafði orðið
á. Bréfbragðið fyllti munn hans. Hann
reif þetta út úr sér í dauðans fát'.
Hún hélt áfram að hlægja.
— Nei, góði minn, það láta margir
sér nægja að setja bara einn mola upp
í sig í einu. Þessir eru víst fjórir, þú
mátt svo sem eiga þá alla. Enn hló
hún.
Þessi hlátur hennar fyllti hjarta
hans ógurlegri skelfingu og nísti það
sundur. Hann barst með blóðinu út
11 m líiíamann og gerði hann vita magn-
lausan. Hann Skúli Bjartmar var þá
svona djúpt sokkinn. Hann hafði komið
°fan úr sveit og í kaupstaðinn og bara
orðið sér til stórrar minnkunnar. Svo
— Það er nú hægt að taka þær,
sagði Ólafur dálítið seinlega.
— Heyrðu, þarna þú, drengur, sagði
hún og sneri sér að Skúla, blessaður
komdu nú með hnífinn þinn og láttu
sjá, hvað hann getur. Skerðu þennan
skolla úr hnakknum.
Þannig dundi hvert reiðarslagið á
fætur öðru yfir Skúla Bjartmar. Pabba
sinn þorði hann ekki að láta sjá hníf-
inn, ekki með nokkru lifandi móti. —
Ileimskur hafði hann verið að láta þessa
stelpu sjá hann. Hann tók það ráð að
þegja. Tvísté dálítið vandræðalegur og
þagði. Pabbi hans var nú að leggja
hnakkinn á reiðskjóta stúlkunnar og
hún stóð þarna símasandi og togaði í
snæraflækjuna.
-— Hana, strákur, komdu með hníf-
inn. Ég sker þennan ófögnuð burtu.