Unga Ísland - 01.08.1939, Side 16
104
Skúli Bjartmar stóð gjörsamlega ráð-
þrota, en hnífinn skyldi hann aldrei
sýna. Hann tók það ráð að þverskall-
ast. Þegjandi stóð hann álengdar, setti
upp furðu bjánalegan svip og lést ekk-
ert skilja né heyra, þótt hún kallaði í
meters fjarlægð.
— Strákur, komdu með hnífinn.
Hann skalf frá hvirfli til ilja. —
Hvernig ætlaði þetta að fara? Hné
hans voru farin að hristast, en til
allrar hamingju virtist pabbi hans ekki
taka eftir því, sem stúlkan sagði, nema
þá með öðru eyranum.
— Nei, snærið, nei, við skulum ekki
taka það, þú getur bundið regnkápuna
þína í það, svo að þú þurfir ekki að
vera í henni né heldur halda henni á
handleggnum.
— Allt í lagi, sagði stúlkan.
Síðan héldu þau heimleiðis.
Sólin er hnigin til vesturs, sjórinn
lá spegilsléttur uppi í víkur og voga
og flæddi nú þar yfir, sem um morg-
uninn var sandur einn. Það hafði gert
litla gróðurskúr, jörðin var vot og víða
meðfram veginum voru hrossin frá
nærliggjandi bæjum; höfðu hætt að bíta.
en létu hinn milda frið vorkvöldsins
streyma inn í sál sína. Einstöku hest-
ur sló til taglinu og bægði frá sér nær-
göngulli flugu, sem truflaði draum
hans. Þetta var líka það eina, sem
virtist raska þeirri ró og þeirri hvíld,
sem lagst hafði yfir tilveru hans þessa
kvöldstund.
Svona var að hafa góða samvisku.
Þarna eftir veginum reið nú hann
Skúli Bjartmar frá Hamri. Ójá, hann
var á leiðinni heim frá sinni fyrstu
ferð út í heiminn. Víst hefði hann mátt
vera í góðu skapi þetta blíðviðriskvöld.
Við sjum nú til.
------------- UNGA ÍSLAND
Hagalagðana sína hafði hann ekki
getað lagt inn, en hann mátti taka
eitthvað út á þá í reikning, sagði búð-
armaðurinn. Svo hafði hann gleymt
því. Já, reyndar, hann hafði gleymt
hagalögðunum sínum, sem hann hafði
þó í allt vor hlakkað til að geta feng-
ið eitthvað fyrir. Vegna hvers hafði
hann gleymt þeim? Jú, allt vegna þessa
hnífs. Nei, hann hafði ekki góða sam-
visku. Hvað átti hann að segja, er
mamma spyrði: — Hvað fékkstu fyrir
hagalagðana þína? — Húfu og axla-
bönd? Nei, ekki dugði það. Fyrir hvað
hafði hann þá fengið hnífinn? Hann
hugsaði þetta vandlega og komst að
þeirri niðurstöðu, að hnífinn yrði hann
að fela undir öllum kringum stæðum.
Hann mátti enginn sjá. — Nei, sam-
viskan var ekki góð, ekki róleg. Hann
hafði stolið. Hann hafði gert það, sem
enginn góður drengur mátti gera.
Þau héldu áfram eftir bugðóttum
malarveginum í grænu umhverfi mýra
og móa. Hann dálítinn spöl á eftir á
Skjóna sínum og sá á bak hennar ívið
lotið fram á við, klætt svartri regn-
kápu, svart, stuttklippt hárið á höfði
hennar og hnakka bylgjaðist til við
göngulag hestsins. Hann þorði ekki að
ávarpa hana. Hún var víst svo fín og
svo kom þetta leiðinlega atvik fyrir
áðan, þetta með tyggigúmmíið. Neþ
hann þorði ekki að ávarpa hana, hafði
líka nóg að hugsa um s’g sjálfan. Svefn
og þreyta var að byrja að hertaka lík-
ama hans. Hann svaf ekkert síðast-
liðna nótt. Verkurinn í maganum tók
að ágerast. Hann hafði verið alveg
ókunnur í kaunstaðnum og ekkert vitað
hvert hann átti að snúa sér, þegar
þannig stóð á. Svo var hann einn á
ferð með þessari ókunnu, fínu stúlku.