Unga Ísland - 01.08.1939, Blaðsíða 17

105
UNGA ÍSLAND ------------------------
Nei, það var ómögulegt! Hann varð
að komast heim. Þá leit hún allt í
einu við og sagði:
— Hvernig er það, litli minn, þurf-
um við ekki að fara einhvers staðar
af baki vegna hestanna? Hún hafði
ekkert talað það sem af var leiöarinn-
ar, fyrr en þetta, og hann var að halda,
að hún ætlaöi ekkert að liafa fynr
því.
Fara af baki? Jú, auðvitað, það
hefði hann átt að vita engu síður en
hún. Engum var víst meiri þörf á að
staönæmast en einmitt honum.
Síðan fóru þau af baki á litlu móa-
horni og hestarnir hámuðu í sig dögg-
vott grasið. Nú fór stúlkan úr káp-
unni sinni og breiddi hana niður á
þúfu. — Við skulum fá okkur sæti,
sagði hún. Hann afþakkaði það með
mikilli hæversku.
— Nei, hvað heldurðu að þú setjist
ekki hérna hjá mér.
— Nei, takk, ég get staðið, stamaði
hann fram úr sér.
— Nei, svona sestu þarna! skipaði
hún og þá gat hann ekki komist und-
an því lengur. Hann tyllti sér á horn
kápunnar, eins langt frá eiganda henn-
ar og unnt var. Verkurinn í maganum
færðist í aukana. Ó, hve hann þráði
heitt að komast eitthvað í burtu. —
Hvernig átti hann að fara að .því?
Hvað mundi þessi fína stúlka, sem átti
heima í Reykjavík, hugsa um svoleiðis
mann? Nei, hann varð að bíta á jaxl-
inn. Það var að verða kvöldsett. Hvítu
góðveðursskýin, sem urðu eftir á loft-
inu, þegar skúrin var liðin hjá, voru
að hverfa og sameinast djúpi himins-
ins, en undir þessum stóra himni, sem
lukti allan heiminn, sátu þau Skúli
Bjartmar og stúlkan, sem hann vissi
ekki hvað hét.
Hún tók upp úr tösku sinni litla
dós með hvítu dufti og makaði því á
andlitið sitt. Hann glápti á hana yfir
sig hlessa, en sagði þó ekki neitt. Svo
gaut hún til hans augum og sagði
kankvís:
— Er ekki agalega drepleiðinlegt
þarna hjá ykkur?
Hann vissi ekki hverju svara skyldi.
Leiðinlegt! Honum hafði aldrei dottið
það í hug.
— Ég veit ekki. Ekki finnst mér
leiðinlegt, sagði hann og óskaði með
sjálfum sér að hún gæti þagað. Ó,
ef hún bara hefði vitað, hve bágt hann
átti með að tala. Hann varð að hafa
sig allan við. En auðvitað hélt hún
áfram:
— Nei, þér finnst auðvitað ekki leið-
inlegt. Eru aldrei skröll þarna hjá
ykkur ?
Skröll! Hvað átti hún við?
— Ég veit það ekki, sagði hann.
— Hvað, veistu það ekki? Ég meina,
er aldrei dansað eða svoleiðis?
Ráðning á gátu í síðasta blaði (bls.
85) : karlmannsnafnið Einar.
Svar við nafnagátu í síðasta blaði
(bls. 92) : 1. Ungverjaland, 2. Níl, 3.
Grímsey, 4. Aþena, 5. ísland, 6. Sahara,
7. Londan, 8. Argentína, 9. Norðfjörð-
ur, 10. Danía. — Þannig verður hægt
að lesa úr upphafsstöfunum nafnið á
blaðinu okkar — Unga Island.