Unga Ísland - 01.10.1939, Blaðsíða 15

119
UNGA ÍSLAND -------------------------
uns hann kom í sveit, er hann þekkti
ekki.
Dalurinn breytti um svip. Hann
víkkaði smátt og smátt út í mikla há-
sléttu, þar sem fjöllin teygðu brúnir
sínar og hálsa út á grundirnar, dimm-
leit með giljum og gjám.
Annars vegar sléttunnar lá lítið
sveitarþorp, en hins vegar teygði frum-
skógurinn anga sína út í akrana. Til-
sýndar virtist skógurinn eins og gríðar-
há girðing eða skjólgarður þar sem
hann skyndilega hætti landnámi sínu.
Á víð og dreif um sléttuna voru naut
og kýr á beit. Og þegar snáðarnir, sem
gæta áttu búpeningsins sáu Mowgli
koma gangandi, ráku þeir upp ógur-
leg skelfingaróp og þutu af stað heim-
leiðis, en hinir gulu Paria-rakkar, sem
reika snuðrandi í kring um öll ind-
versk sveitarþorp sendu ámátleg gól
sín út í bláinn.
Mowgli hélt áfram göngu sinni, því
að hann var svangur. Og þegar hann
kom að þorpinu, sá hann, að þyrni-
grindinni, sem skotið er fyrir þorps-
hliðið þegar rökkva fer, hafði verið
kastað þar þannig, að hún hefti leið
hans inn í þorpið.
,,Jæja“, sagði hann; en slíkar hindr-
anir hafði hann svo oft séð á hinum
étal mörgu ferðum sínum, þegar hann
var að ná sér í mat. „Fólkið hérna ótt-
ast þá líka skógarbúana". Hann settist
við annan hliðstólpann og beið þar, þar
til maður kom gangandi þangað. Þá
stóð hann á fætur, opnaði munninn og
benti upp í sig til þess að gera mann-
inum það skiljanlegt, að hann væn
svangur. Maðurinn starði á hann um
stund, og tók svo til fótanna allt hvað
af tók, eftir einu götunni, sem í þorp-
inu var, um leið og hann hrópaði á
prestinn, stóran og feitan mann í hvít-
um fötum með gult og rautt merki á
enninu. Presturinn hélt nú út að hlið-
inu og um hundrað þorpsbúar á eftir
honum; en það var raunar öll íbúatal-
an í þorpinu. Þarna stóðu þeir starandi,
talandi, hrópandi og bendandi á Mow-
gli.
„Þetta er ósiðað fólk“, sagði Mowgli
við sjálfan sig. „Svona myndu aðeins
gráu aparnir hegða sér“. Hann kastaði
svörtum lokkunum aftur á herðar sér
og horfði reiðilega á fólkið.
„Það er ekkert að óttast“, sagði
presturinn. „Horfið bara á örin, sem
eru á fótum hans og höndum. Þau eru
eftir úlfa. Hann er úlfabam, sem strok-
ið hefir úr skóginum".
1 leikjum sínum í greninu höfðu
úlfahvolparnir auðvitað oft glefsað
fastar í Mowgli, en ætlun þeirra var,
svo að hvít örin voru hvarvetna á hönd-
um hans og fótum. Mowgli hefði sjálf-
ur aldrei kallað þetta bit eftir úlf, því
að hann vissi flestum öðrum betur,
hvernig hið rétta og sanna úlfabit var.
„Sei, sei“, sögðu tvær eða þrjár kon-
ur hver upp í nefið á annari. „Vesling-
urinn. Hugsa sér að vera bitinn af úlfi.
Þetta er þó fallegur drengur. Augu
hans leiftra eins og logar. Það veit
trúa mín, Messua, að hann er ekki ó-
líkur drengnum þínum, sem tígrísdýr-
ið stal“. — „Lofið mér að sjá hann“,
sagði kona ein, sem bar þunga kopar-
hringi um ökla og úlnliði. Hún athug-
aði Mowgli gaumgæfilega og skyggði
með hönd fyrir auga“. Svo sannarlega
líkist hann honum. Hann er að vísu
grennri, en svipurinn er sá sami“.
Presturinn var bísna greindur ná-
ungi, og hann vissi vel að Messua var
gift ríkasta bóndanum í þorpinu. Þess-