Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 4

UNGA ÍSLANÖ
126 ------------------------------------
útbúa drengi sem álfasveina, en hins
vegar auðvelt að hafa nægan fjölda
stúlkna, má álfasveitin vera e.ngöngu
stúlkur, að undanteknum varðmanni.
Á fótum hafa allir álfaimir íslenska
skó ,,á höfðum geta álfarnir haft á.fa-
húfur, en fegurst mun að áifameyjarn-
ar hafi slegið hár. Leikur þessi er sam-
inn fyrir börn í einum smáskóla og
leikinn af þeim. Með smáskóla á ég
við barnaskóla með 30—60 börnum og
1—2 kennurum. Ef æfa skal þennan
leik í barnaskóla, þar sem kennarar eru
tveir eða fle'iri, mun heppdegast að
skipta verkum þannig, að einn kennari
æfi baðstofusamtalið, en annar æfi
söng og dans álfanna. Þegar báðir
flokkar hafa náð nokkurri æfingu má
æfa þá saman, en fyrr myndi það tæp-
lega gefa góðan árangur, m. a. vegna
þess, hve mörg börn taka eða geta tek-
ið þátt í leiknum. Börn eru að vísu
stundum ótrúlega dugleg og leggja fús-
lega á sig mikla aukavinnu \ið le k-
starf sitt, en allt um það þurfa þau
lengri tíma til slíkra æfinga en við
kennarar ætlum að óreyndu.
Baðstofa. Fólkið er að búast til
kirkjuferðar.
Jón (Við Gróu, konu sína) : Jæja,
kona! Ætli það væri ekki best að fara
að reyna að komast af stað?
Gróa: Jú, jú! Ég er alltaf að búa
mig, góði.
Jón: Alltaf að búa þig? Já, þetta
kvenfólk, þetta kvenfólk! Það er alltaf
að búa sig, en er þó aldrei búið að því.
Gróa: 0, láttu ekki si-sona, maður.
Ég held þið séuð nú sízt betri karl-
mennirnir — eða fljótari. Ef við kon-
urnar erum stundum eitthvað seinni,
þá er það vegna þess að við þurfum
fyrst að taka til fötin á ykkur.
Bjarwi: Dísa, Dísa!
Dísa: Já.
Bjarni: Hvar er trefillinn minn?
Dísa: Æ! Það veit ég ekki.
Bjarni: Nú, það er skrítið. Ertu
kannski ekki þjónustan mín?
Dísa: Jú, en það er ekki þar með
sagt, að ég eigi að klæða þig úr og í
hverja spjör, eins og hvern annan smá-
krakka.
Bjarni: 0, sei, sei! Naumast er það
stórmennska í þér síðan þú fórst í
sparifötin.
Dísa: Láttu ekki eins og bjáni. —
Reyndu heldur að finna garmana þína
og tína þá utan á þig.
Bjarni: Garma? Er hann nú orðinn
garmur, þessi trefill, sem þú prjónað-
ir sjálf og gafst mér í jólagjöf?
Dísa: Æi, þegiðu nú greyið mitt.
Bjarni: Ég er ekkert grey.
Dísa: Nú! Hvað ertu þá?
Bjarni (Reigir sig) : Ég er sauða-
maður á Brekku.
Dísa: Heyr á endemi ! Þú hefir svo
sem mikið að gorta af eða hitt þó held-
ur, þú, sem þorir ekki fyrir þitt auma
líf að vera heima í nótt, af því að, já,
af því að......, að.....
Jón (Grípur fram í): Hættið þið
þessu! Ég vil ekki heyra eitt 'orð meira.
Það er ekkert gaman að senda menn
út í opinn dauðann. Ég hefi ekki beðið
Bjarna að vera heima í nótt — og
ég ætla heldur ekki að gera það.
Gróa: Nei, það. er ekki vert að hafa
það á samvizkunni að vera valdur að
dauða hjúa sinna.
Dísa: Ég get nú ekki skilið að Bjarni
þyrfti að deyja af því að vera heima
í nótt.
Gróa: Þú vezt ekki um hvað þú ert
að tala, Dísa mín. Þú komst ekki hing-
að fyrr en í vor — og veist þar af
leiðandi ekki, hvaða álög hvíla á þess-
um bæ.
Dísa: Álög? Hvernig þá? Galdrar?