Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 5

UNGA ÍSLAND ------------------------
Jón: Þannig er mál með vexti, að
undanfarin ár hefir sauðamaðurinn
orðið eftir til þess að líta eftir bænum og
skepnunum, á meðan hitt fólkið hefir
farið til kirkjunnar á nýjársnótt.
Dísa: Nú, það er ekki annað en það,
sem siður er á hverjum bæ, þar sem
ég þekki til.
Jón: Já, satt er það að vísu, en á
þessum bæ hefir brugðið svo undarlega
við um nokkur undanfarin ár, að þeg-
ar fólkið hefir komið heim frá kirkj-
unni á nýj ársdagsmorgun, hefir sauða-
maðurinn fundist dauður.
Dísa: Ha? Dauður?
Jón: Já, dauður og kaldur í rúmi
sínu.
Dísa: Guð almáttugur hjálpi mér.
Bjarni: Þetta eru náttúrlega útilegu-
menn, sem koma heim á bæinn, þegar
fólkið er farið.
Gróa: Hvað sem það nú er, þá er það
hættulegt.
Bjarni: Ja, ef ég væri viss um, að
það væru bara útilegumenn, ja, þá
hefði ég gaman af að sjá þá.
Dísa: 0, ætli þú hefðir nokkuð að
gera í hendurnar á þeim? Það eru nú
karlar, sem hafa krafta í kögglunum.
Bjarni: Það geta nú fleiri verið
sterkir en þeir.
Dísa: Fáir byggðamenn. Orðlögðustu
kraftamenn úr heilum landsfjórðungi
sleppa stundum lifandi úr viðureign
sinni við fjallabúana, en þó aðeins að
þeir lendi á óhörðnuðum útilegumanna-
unglingum eða gamalmennum.
Bjarni: Margur útilegumaður held
% að hafi nú orðið að liggja fyrir
kyggðamanni. Það er heldur ekki allt
undir kröftunum komið, þegar maður
er að fást við útilegumenn. Það er al-
veg eins mikið undir því komið að vera
snar í snúningum.
_______________________________127
Jón: Það er nú ekki alveg við lamb-
ið að leika sér, þar sem þeir eru, þessir
útilegumenn.
Bjarni: Nei, veit ég það. En sumir
hafa þó komist í kast við þá og sloppið
undan þeim. Hvernig var það ekki
með manninn, sem var á ferð í óbyggð-
um og sá allt í einu þrjá menn koma
ríðandi á eftir sér?
Dísa: Voru það útilegumenn? Náðu
þeir honum ?
Bjarni: Hann hleypti undan eins og
hesturinn komst, en þeir sem eltu, höfðu
betri hesta, einkanlega einn, sem var
fremstur.
Jón: Já, ég hefi nú einhvern tíma
heyrt þessa sögu áður.
Bjarni: Því trúi ég vel. Sagan er
fræg um allt land.
Gróa: Ekki hefi ég heyrt hana. —
Hvernig fór þetta?
Bjarni: Nú, þegar ferðamaðurinn sá,
að hann gat ekki komist undan á flótta,
steig hann af baki, opnaði hnakktösku
sína, tók þaðan pottflösku, hálffulla af
brennivíni — og beið með hana í hend-
inni.
Gróa: Hann mun hafa ætlað að gefa
útilegumönnunum hana, sér til lífs.
Bjarni: Nei, ó-nei! Ekki var það nú.
Jæja, þegar útilegumaðurinn kom,
hann af baki og hljóp að ferðamann-
inum, með uppreiddan hnefann.
Dísa: Hamingjan góða! Og slasaði
hann manninn?
Bjarni: Bíddu hæg! Vertu ekki að
taka fram í fyrir mér. Nei, ferðamað-
urinn varð fyrri til. Hann reiddi upp
flöskuna og sló henni í hausinn á úti-
legumanninum með svo miklu afli að
flaskan brotnaði í sundur og útilegu-
maðurinn steinlá, eins og rotaður selur.
Framh.