Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
129
samt ekki j átað það fyrir mömmu. Nei,
það gat hann ekki, en í stað þess sagði
hann, afar lágt:
— Elsku mamma mín, nú ætla ég að
biðja guð að vera hjá mér og svo fer
ég að sofa.
Hún strauk vinblítt um ljósa bkk-
ana á höfði hans um leið og hún sagði:
— Já, elsku barnið mitt, þú skalt
gera það.
Allt um kring ríkti björt sumarnótt,
hlý og mild lá hún yfir landinu og bæj-
unum í dalnum og út í þessa mildu nótt
barst heitt andvarp og bæn til föður
lífsins frá litlum, þreyttum dreng.
XV.
Á gömlum slóðum.
Þið haldið sjálfsagt, að það sé gaman
að vakna heima í rúminu sínu daginn
eftir að maður hefir ferðast langt og
séð heiminn. O-jæja, ef til vill. Brenn-
heit sólin skein inn um gluggann, er
mamma Skúla kom og spurði, hvort
hann ætlaði ekki að fara að vakna,
það væri bráðum hádegi.
Hann rumskaði og tókst með erfiðis-
munum að gera svolitla rifu mil i
augnalokanna sinna, og inn um þessa
rifu streymdi ljós dagsins og raunveru-
ieikans.
Hvað var þetta? Jú, það var var satt.
Dagur.
— Já, sagði hann dræmt.
— Jæja, góði, farðu þá að klæða þig.
Hér eru fötin þín.
Hann svaraði því ekki og var tæpast
vaknaður. Loks kom eldsnöggt einhvers
staðar utan úr fjarlægðinni og inn í
sál hans vitneskjan um hnífinn.
Iiann hafði gleymt hnífnum! Hann
var glaðvaknaður og á svipstundu kom-
inn í fötin. Nú hafði mamma auðvitað
tekið sparibuxurnar og fundið hnífinn;
allt var auðvitað komið upp. Hvað átti
hann að segja? Frammi fyrir mömmu
dugðu engin undanbrögð. Ó, að hann
hefði aldrei tekið þennan hníf. Hví í
ósköpunum hafði hann gert það? Hann
gert það? Ilann þorði ekki að spyrja
um buxurnar sínar, það gat vakið grun.
Líklega var mamma hans þó ekki farin
að þvo þær. Hann bjóst fastlega við að
hún hefði ekki haft tíma til þess. Hann
svipaðist eftir þeim, þar sem hann helst
gat búist við að þær væru og loks fann
hann þær frammi í eldiviðargeymslu.
Það eitt út af fyrir sig, að finna bux-
urnar, varð til þess að rifja upp fyrir
honum niðurlægingu hans frá deginum
í gær. Ójá, það var lítið gaman að vakna
í þetta sinn. Hjarta hans barðist, en
bíðum við, þarna í buxnavasanum lá
hnífurinn kyrr. Þessi óhappagripur,
sem hann varð að losa sig við á ein-
hvern hátt. En þegar hann hélt á hnífn-
um í lófa sínum og hafði aftur fengið
vissu fyrir því, að öllu væri óhætt, þá
hætti hann við það áform að losa sig
við hnífinn. IJann horfði hugfanginn á
dýrgripinn og það var sem hann lang-
aði mest til að leggja hann við vanga
sinn og gera gælur við hann eins og
gert er við lítið barn. Hann var farinn
að elska þennan hníf. Það var sektar-
tilfinning sjálfs hans, sem snerist í
eins konar meðaumkun með þessum
litla hlut. Hann hrökk upp úr hugsun-
u msínum við það að mamma hans
kallaði á hann.
— Skúli, Skúli minn, hann pabbi þinn
bað mig að segja þér, að það væru ein-
hver ókunnug tryppi í móunum hér upp
með ánni. Hann bað þig að reka þau