Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 11

133
UNGA ÍSLAND -----------------------
epli prestsins af trjánum. Þá tók Mow-
gli líkneskið, bar það heim til prestsins
og bað prestinn að gera nú guðinn einu
sinni vondan, svo að hann gæti svalað
reiði sinni í virkilegum áflogum. Það
varð auðvitað óskaplegt uppþot, en
prestinum tókst að þagga það niður, og
maður Messua varð að gjalda drjúga
upphæð í silfri til að sefa hið móðgaða
guðalíkneski.
Mowgli hafði ekki minnstu hugmynd
um það geysidjúp, sem stéttaskipunin
veldur manna á milli. Þegar asni leir-
kerjasmiðsins rann niður í leirgryfj-
una, dró Mowgli hann upp á taglinu
og hjálpaði til að raða kerjunum á
vagninn, er aka skyldi þeim til mark-
aðsins. Þetta var hræðilegt, því að leir-
kerjasmiðurinn var lægst metinn allra
en asninn hans þó hálfu verri. Þegar
presturinn ávítaði Mowgli fyrir þetta,
ógnaði Mowgli honum með árás, og það
jafnvel á sjálfum asnanum. Prestinum
var þá nóg boðið og sagði við Mesua
og mann hennar, að nauðsynlegt væri
að fá Mowgli sem fyrst einhvern nýti-
legan starfa að inna af hendi. Aldur-
forseti þorpsins ákvað þá, að Mowgli
skyldi gæta búpeningsins úti á slétt-
unni. Enginn gladdist þessari ákvörðun
meir en Mowgli sjálfur. Og þar sem nú
búið var að útnefna hann sem heiðar-
legan starfsmann í þorpinu, þá fór
hann á kvöldin að stóra fíkjutrénu, þar
sem allir helztu menn þorpsins héldu
ráðstefnu á hverju kvöldi um sólarlags-
bil.
Það var hreppsnefndin, sem þarna
kom saman og fékk sér í pípu: aldurs-
forsetinn, oddvitinn, rakarinn, versti
blaðrari, sem kunni allar Gróusögur,
sem gengu í þorpinu og veiðihetja
borpsins, gamli Búldeo, með gömlu
byssuna sína fornfálegu. Aparnir sátu
í efstu greinum trésins og skræktu hver
upp í annan. Dálítið gat var á stein-
pallinum þar sem hreppsnefndin sat,
og niðri í þessu gati bjó eiturslanga.
Á hverju kvöldi var henni færð full
mjólkurskál, vegna þess, að þorpsbúar
álitu hana heilaga. Gömlu mennirnir
sátu þarna undir trénu og röbbuðu
saman langt fram á nótt meðan þeir
tottuðu pípur sínar. Og þarna sögðu
þeir hver öðrum hinar furðulegustu
sögur um guði, menn og drauga. Búl-
deo sagði æfintýralegar sögur um dýr-
in í skógunum, svo að augun ætluðu út
úr höfðinu á börnunum, sem safnast
höfðu saman í kring um þá til að hlýða
á. Flestar sögurnar voru um villidýrin
í skóginum, sem er rétt hjá þorpinu,
en hirtir og villisvín sýndu sig sjaldan
svo nærri mönnum, og við og við átti
tígrisdýr að hafa komið og stolið manni
eða barni í rökkrinu og horfið með
bráð sína inn í skógarþykknið.
Mowgli, sem auðvitað kunni allra
manna best deili á umræðuefninu, huldi
andlitið í höndum sér til að leyna kímni
sinni, en gamli Búldeo, með ennþá eldri
byssu sína liggjandi á hnjákollunum,
hélt áfram með hverja skógarsöguna á
fætur annarri, þar til Mowgli bókstaf-
lega skalf af hlátri.
Búldeo sagði frá því, að tígrisdýrið,
sem stolið hafði syni Messua, væri
draugatígrisdýr, og að sál gamals
bragðarefs, sem dáið hefði fyrir nokkr-
um árum, hefði tekið sér bústað í dýr-
inu. „Og ég veit að þetta er satt“, hélt
hann áfram, „því að Purun Dass var
alltaf haltur eftir höggið, sem hann
fékk í áflogunum við þorpsbúana út af
peningábrögðum, en tígrisdýrið, sem ég
er að segja ykkur frá, haltrar, því að
sporin eftir þófa þess eru ekki öll jafn
djúp“.