Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 13

UNGA ISLAND
135
„Jú, mér hefir verið fenginn þessi
starfi um stund, að gæta hjarðarinnar.
Hvað segir þú mér í fréttum af Shera
Khan?“
„Hann er kominn hingað aftur og er
lengi búinn að bíða þín. Nú er hann
aftur farinn, því að hér er lítil veiði.
En hann ætlar sér að drepa þig“.
„Ágætt“, sagði Mowgli. „Vilt þú, eða
einhver ykkar bræðranna fjögurra
sitja þarna á klettabrúninni á morgn-
ana þegar ég kem út á sléttuna, meðan
Shera Khan er ekki hingað kominn
aftur. Og þegar hann er kominn hing-
að aftur, þá bíddu mín í gjótunni hjá
tekktrénu á miðri sléttunni. Það er
ástæðulaust að lenda beint í klær hans“.
Mowglí lagðist í skugga og sofnaði
meðan að nautin voru á beit í kring
um hann. Það er eitt hið áhyggjuminsta
starf í veröldinni að gæta búpenings í
Indlandi. Kýrnar bíta stundarkorn,
leggjast svo niður og jótra, bíta svo
aftur, og svona gengur það koll af
kolli allan daginn, án þess að frá þeim
heyrist eitt einasta baul. Nautin vaða
út í síkin og tjarnirnar þar til aðeins
augun og granirnar eru upp úr vatn-
inu, og þarna liggja þau eins og dauðir
trjástofnar. Tíbráin titrar yfir kletta-
brúnunum, en lengst uppi í loftinu
heyrist væl í gamminum — aðeins ein-
um í senn — þar sem hann sést eins
og lítill, svartur depill. Drengirnir
vita vel, að ef þeir sjálfir eða eitthvert
dýrið í hjörðinni þeirra deyr, skutlar
gammurinn sér til jarðar. Annar
gannnur, sem ef til vill er mílur vegar
í burtu, mun sjá til félaga síns og elta
hann, og þanig koll af kolli þar til
fjöldi hungraðra ránfugla kemur svíf-
andi ofan úr himinblámanum nærri því
áður en skepnan er dauð.
Drengirnir vaka, sofa og vaka, riða
litlar körfur úr stráum, gera perlufesti
úr rauðum og svörum skógarhnetum,
leika sér að því að elta flugur og fiðr-
ildi í sólskininu eða horfa á slöngurn-
ar veiða froska í tjörnunum. Þeir
syngja söngva sína, sem allir enda á
hinum einkennilegu jóðlsveiflum ind-
verskra laga. Og þeim finnst dagurinn
svo óendanlega lengi að líða. Stundum
búa þeir til úr leirnum stórar hallir,
menn, hesta, kýr og naut. Svo stinga
þeir strái í hendi einhvers leirkarlsins,
og þá er hann annað hvort herkonung-
ur eða guð, sem tilbiðja á. En loksins
kemur kvöldið. Þá kalla drengirnir á
hjörðina, og nautin skríða upp úr böð-
um sínum með braki og brestum, þegar
leirleðjan rifnar utan af þeim. Og svo
er haldið heim í þorpið yfir sléttuna
í langri röð.
Dag eftir dag rak Mowgli hjörðina á
beit og alltaf sá hann Grábróðir á
klettabrúninni, en þá vissi hann að
Shera Khan var enn ekki kominn til
baka. Dag eftir dag lá hann í grasinu
og hlustaði á öll hin furðulegu hljóð í
kring um sig, meðan hann dreymdi um
horfnar stundir í skóginum. Ef Shera
Khan hefði verið á ferð meðfram Wain-
gungánni og misstigið sig aðeins einu
sinni, þá hefði Mowgli þegar í stað
heyrt það í hinni löngu og djúpu morg-
unkyrð.
Loksins kom dagurinn þegar hann
sá ekki Grábróður á klettabrúninni
lengur. Þá brosti hann og rak nautin
í áttina til tekktrésins, og í giótunni,
sem öll var þakin rauðum blómum, sat
Grábróðir og hárin á baki hans risu
eins og burstir. „Hann hefir leynst í
heilan mánuð, til þess að reyna að gera
þig óvarkáran. í nótt kom hann þvert