Unga Ísland - 01.11.1939, Blaðsíða 15
UNGA ÍSLAND
ekki kálfana. Það hefði verið ómögu-
legt fyrir sex menn að skifta hjörð-
inni svo öruggt og fljótt.
Þetta er nærri skemmtilegra en að
vera á antilópuveiðum. Gat þér nokkurn
tíma dottið í hug að þessi dýr gætu far-
ið með slíkum hraða?“ hrópaði Mowglí.
„Hverju skipar þú fyrir“, spurði
Akela lafmóður. „Dýrin reyna að kom-
ast í einn flokk aftur“.
Mowglí stökk upp á bakið á Rama.
„Rektu nautin til vinstri, Akela. Grá-
bróðir, þegar við erum komnir á leið,
verður þú að halda kúnum saman og
reka þær niður að neðra mynni gjár-
innar“.
„Hversu langt inn í gjána á ég að
reka þær?“ spurði Grábróðir, um leið
og hann gjammaði og gleypti loftið.
„Þangað til að gjáveggirnir eru
orðnir svo háir, að Shera Khan getur
ekki stokkið upp á gjábarminn“, hróp-
aði Mowglí. „Þar skaltu reyna að halda
þeim þar til við komum niður gjána“.
Nautin þutu á stað, þegar Akela byrj-
aði að gelta, en Grábróðir gætti kúnna.
Þær réðust á hann og hann hljóp jafnt
og þétt á undar. þeim niður að gjánni,
meðan Akela rak nautin í gagnstæða
átt.
„Laglega af sér vikið, áfram einu
sinni enn, Akela, svo þeir komist reglu-
lega á góða ferð. Rólega nú, rólega,
Akela, ef þú bítur of mikið, snúa naut-
in við og ráðast á þig. Halló, halló,
„Ég hefi — ég hefi í gamla daga
verið á bufflaveiðum“, gellti Akela inni
í miðju rikskýinu. „Á ég að láta þá
beygja inn í skóginn?“
,,Hæ, beygðu, flýttu þér að láta þá
beygja. Rama er orðinn alveg vitlaus
&f reiði. Ó, bara að ég gæti sagt honum
hve mikils ég vænti af vonsku hans í
dag“.
__________________________________ 137
Nú var stefnu nautanna beygt til
hægri inn á hinn raka skógarsvörð.
Hjarðsveinarnir, sem gæta áttu mjólk-
urkúnna spölkorn í burtu, þutu allt
hvað af tók heim til þorpsins. Þar
hrópuðu þeir í dauðans ángist, að buffl-
arnir væru orðnir sjóðvitlausir og
hlypu leiðar sinnar.
En áætlun Mowglís var ákaflega ljós.
Hann ætlaði að reka nautin upp að efra
mynni gjárinnar og þaðan að gera á-
rásina á Shera Khan niður eftir gjánni
og kreppa að honum á milli nautanna
og kúnna, því að hann vissi, að halt
tígrisdýrið gat hvorki barist né stokk-
ið upp á gjábarmana eftir að vera bú-
ið að kýla vömb sína, drekka og sofa.
Hann reyndi nú að sefa nautin, sem
hann gat, en Akela var orðinn langt á
eftir, og rak öðru hvoru upp eitt og
eitt bofs til að stjaka svolítið við löt-
ustu dýrunum. Þeir fóru í stóran sveig,
því að ekki vildu þeir koma svo ná-
lægt gjánni, að Shera Khan vaknaði.
Loksins ráku þeir hjörðina saman á
lítilli grasflöt í brekku skammt fyrir
ofan gjármynnið. Þaðan gat að líta
yfirtrjátoppana og langt út yfir slétt-
una, en Mowglí hafði meiri áhuga fyr-
ir því að athuga gjáarveggina, sem
hann, sér til mikillar gleði, sá að voru
alveg lóðréttir, og að greinar þær og
rætur, sem slúttu út yfir brúnirnar,
gátu ekki verið nein fótfesta fyrir
tígrisdýr, sem reyna myndi að stökkva
upp á barminn.
„Lofum þeim að kasta mæðinni,
Akela“, sagði hann og rétti upp hend-
ina. „Ennþá hafa þeir ekki fundið lykt-
ina af honum. Leyfum þeim að blása
svolítið. Ég verð að segja Shera Khan
hver það er, sem kemur. Nú er hann
í gildrunni".
Framhald.