Unga Ísland - 01.12.1939, Blaðsíða 6

UNGA ISLAND
142 -----------------------------------
úðar og vaxandi kærleika færi í hönd.
Þessa trú túlkar skáldið snilldarlega
í því gullfallega prindi, sem hér fer á
eftir:
I dag er glatt í döprum hjörtum,
því drottins ljóma jól.
í niðamyrkrum nætursvörtum
upp náðar rennur sól.
Er vetrar geisar stormur stríður,
þá stendur hjá oss friðarengill blíður,
og þegar ljósið dagsins dvín,
oss Drottins birta kring um skín.
Stundum eru jólin kölluð hátíð barn-
anna, og aldrei njóta menn þeirra 1
jafn ríkurn mæli eins og meðan þeir
eru börn. Minningar barnsáranna um
þau eru meðal þeirra bestu, sem marg-
ir eiga. Börnin fara að hlakka til
þeirra löngu áður en þau koma. Þau
hlakka til jólagjafanna, sem þau von-
ast eftir að fá, og einnig þeirra, sem
þau ætla að gefa sjálf. Þau hlakka til
jólatrésins með skrauti sínu og ljósum,
jólakrásanna og skemmtananna. En þó
er það ef til vill ekki þetta, sem þau
hlakka mest til og muna best eftir,
þegar jólin eru liðin. Það fer ekki
fram hjá þeim að á jólunum vilja allir
vera góðir og gleðja hverjir aðra. Þá
verður samhyggðin með þeim, sem
bágt eiga, dýpri og innilegri og alúð
manna hver við annan meiri en venju-
lega. Ef til vill er það einmitt þetta,
sem gerir jólin hátíðlegust í augum
þeirra og einna minnisstæðust. Þau
finna það líka, að það er eins og full-
orðna fólkið skilji þau betur á jólun-
um en aðra tíma og láta sér annara
um þau. Allt þetta leggst á eitt til að
skapa hátíð, hátíð, sem er dásamlegri
en allar aðrar. S. H.
JOLANOTT
Eftir Óskar Þórðaírson frá Haga
Yfir snjóþöktum öræfunum hvílir
roflaus þögn heiðríkrar jólanætur. Him-
ininn er blár og djúpur og við brúnir
norðurfjallanna er tunglið að hefja sig
til ferðar út í geym hinna tindrandi
stjörnuljósa. Húmið glitrar á snjóbreið-
unni, er hylur landið nærri allt að und-
anteknum nokkrum einmanalegum og
tröllvöxnum klettum og grjótholum, er
snjórinn hefir ekki fest á. Hún er enda-
laus og slétt, eins og lygnt úthaf og í
flögri norðurljósanna er hátíðleiki og
tilbreytni.
Hinn eini vottur lífs, mitt í þessari
frosnu auðn, er einmana fjallarefur,
hvítur eins og fönnin, horaður en þef-
vís og hlustandi. Jafnvel hið minnsta
hljóð gæti ekki farið fram hjá eyra
hans, svo næm er heyrn hans orðin í
óralangri kynningu við hættur og fald-
ar ógnir.
í nótt kom hann þegjandi yfir heið-
arnar, fet fyrir fet, lítur varlega til
allra hliða og rekur trýnið við og við
að köldum snjónum. I smáum, lymsku-
legum augum hans brennur óganandi
eldur, augljóst tákn harðra kjara. Og
í nótt ráfar hann yfir auðnina í von-
lausri leit að einhverju, til þess að
seðja hungrið, en hann finnur ekki
neitt. Sulturinn, þessi miskunnarlausi
förunautur vetrarharðindanna í ríki
rándýrsins, sem lifir frjálst og óháð í
örmum óbyggðanna, hirtir líffærin. Og
refurinn, sem fyrir skömmu naut lífs-
ins í fyllsta næði, þjáist nú voðalega
af völdum hans.
En þótt sulturinn sé sár í nótt, þá