Unga Ísland - 01.12.1939, Blaðsíða 11
UNGA ÍSLAND
STEFÁN JÓNSSON
147
VINIR VORSINS
Framhald
Hann fékk sting í hjartað, er honum
varð hugsað til þess. Hann fór ofan í
vasa sinn og náði í hnífinn. Hvað var
svo varið í að eiga hann fyrst enginn
mátti sjá hann? Ó, hann ætlaði bara
að eiga hann fyrir sig sjálfan. Bara
fyrir sig sjálfan. Hver gat trúað því
að þessi fallegi og sakleysislegi hlut-
ur, hnífurinn, væri slíkur óhappagripur
sem hann hlaut þó að vera? Hann sneri
honum í lófa sér og opnaði stærsta
blaðið. Hann sá, að efst á blaðinu, upp
undir hjöltunum voru einhverjir stafir
þversum yfir blaðið. Það var auðvitað
nafn hnífsins. Svona merkilegur var
þessi hnífur, að hann hét sínu vissa
nafni, eins og t. d. ég og þú. Hann fór
að reyna að stafa sig fram úr nafn-
inu, en hann gat varla fengið það til
að hljóma vel. Sjáum til: Garantie Sol-
ingen, það var nafnið.
Hann sat þarna á þúfunni undir hin-
um bláa sumarhimni, þar sem heiðlóan
söng og hrossagaukurinn skárenndi sér
hátt úr lofti og niður undir jörðu. Allt
naut lífsins og blíðviðrisins nema að-
eins hann. Hann var ungur drengur, en
stórar gamalmennishrukkur sátu á
enni hans, svona illa leið honum. Hann
langaði helzt til að gráta. Hvað mundi
pabbi hans segja yfir þessu? Hann
hafði tekið hestana niður við tún og
flæmt þá langa leið upp á fjall. Nú
varð hann víst að fara heim án þess
að ná þeim. Já, svo yrði pabbi hans
að fara að eltast við þá, þegar hann
vaknaði. Aítli honum hefði ekki þótt
ólíkt betra, að Skúli hefði ekkert við þá
átt? Ætli honum finnist ekki að hann
hafi nóg að gera, þó að hann þyrfti
ekki að vera að eltast við hestana, sem
Skúla var ekki ofverk að passa? Ef til
vill týndust þeir líka alveg. Ef til vill.
Og var þetta þá- ekki honum að kenna ?
Nei, ekki fannst honum það. En hann
var viss um að honum myndi verða
kennt um það. Fullorðna fólkið skilur
aldrei litla drengi. Já, vitanlega væri
þetta honum að kenna, sagði það. —
Vitanlega! — Ó, hve hræðilega óham-
ingjusamur hann var og einmana! —
Hann kastaði sér á grúfu að þúfunni,
en hann gat ekki grátið. Átti hann að
biðja guð að hjálpa sér? Nei, hann gat
það ekki. Hann fann svo vel að það var
eitthvað komið á milli þeirra, sem varn-
aði þeim að ná hvorum til annars. —
Hann hafði líka beðið guð að fyrirgefa
sér í gærkveldi, en hann hafði víst ekki
viljað gera það. Nei, hann gat ekki
grátið. Hann gat heldur ekki beðið,
hann var of argur í skapi til þess. Hann
stóð upp og ætlaði að róla heimleiðis.
Hann hafði gengið örskamman spöl, þá
losnaði eitthvað í brjósti hans og grát-
urinn komst alla leið upp á yfirborðið.
Heit og stór tár. En hann grét ekki
lengi. Það var sem hvíslað væri að
honum allt í einu, hvað hann ætti að
gera. Hér á þessum stað gerði hann
það heit, að hann skildi skila hnífn-
um aftur, ef hann næði hestunum. Já,
ef hann næði hestunum, þá var það
sönnun þess, að guð fyrirgæfi honum.
Jú, hann skyldi skila hnífnum. Hann
sneri við og byrjaði að mjakast inn
með vatninu í þá átt, sem hrossin höfðu
hlaupið. Með hverju skrefi, sem hann
tók, óx öryggi hans á því að hann væri
að gera rétt. Brennheitt sólskinið þurk-
aði burtu tár hans. En skila hnífnum?