Unga Ísland - 01.12.1939, Blaðsíða 13

UNGA ÍSLAND
149
um við að fara hraðara en hann. Það
væri líka allt of mikið að elta hann frá
degi til dags. Við gæfumst öll upp á
því. — Svo höldum við áfram.
Skúli Bjartmar var aðeins níu ára,
hefði hann verið dálítið eldri, þá hefði
hann kannske veitt ýmsu athygli, sem
nú var honum hulið.
Hann hefði ef til vill rekið augun í
það, að þetta sumar var enginn kaupa-
maður tekinn að Hamri, aðeins ein
kaupakona, en hún kom eiginlega bara
í staðinn fyrir Gunnsu frænku. Nú kom
heldur enginn Gvendur smali. Hvers-
vegna ekki? Það var um Gvend, sem
hann spurði, en pabbi hans skellti
tungu í góm og sagði fátt. Jú, hann
fór eitthvað að tala um það, að sumir
hlutir borguðu sig og sumir hlutir
borguðu sig ekki. Skúli varð að láta
það svar nægja, þótt hann tæpíega
skildi nokkurt samhengi í þessu. Hefði
hann verið eldri, hefði hann skilið það,
og þá hefði hann líka tekið eftir al-
vörusvipnum á kaupfélagsstjóranum á
Tanganum, er hann átti tal við pabba
hans. Nei, Skúli var nú bara níu ára
og skildi ekki að þetta boðaði nein tíð-
indi. En kannske var þetta þó fyrir-
boði þess, að nú er enginn Skúli Bjart-
mar lengur á Hamri. Hann er farinn
þaðan burtu fyrir mörgum árum og á
þar víst aldrei heima meir. Æ, það var
annars alveg satt, um þetta ætlaði ég
ekki að tala strax.
Þetta sumar var að litlu frábrugðið
öðrum sumrum, sem á undan höfðu
farið, þó að færra væri að vísu fólkið
á Hamri. En hún Gógó, hún gat líka
komið í stað margra. Hún söng og
trallaði allan guðslangan daginn. Ja,
hún söng ekki endilega það sem fólkið
á Hamri kunni. Nei, það gerði hún
ekki. Hún söng ekki Eldgamla Isafold,
f birkilaut eða Gamli Nói, en hún söng
samt. Hún söng: Kátir voru karlar,
Einn var að smíða, Hjálmar í blóm-
skreyttri brekkunni stóð og Bjössi var
um tvítugt, þetta söng hún. Skúla þótti
gaman að söng hennar, Siggu þótti
gaman að honum og mömmu þeirra
þótti gaman að henni, ne Ólafur bóndi
hristi höfuðið. En hún Gógó gat líka
komið honum í gott skap, ef þess var
þörf. Hún bara tók undir handlegg
hans og sagði: — Liggur ósköp illa á
honum núna, blessuðum? Þá gat hann
ekki varist hlátri. Svona var þessi Gó-
gó. Hláturinn fylgdi henni oftast hvar
sem hún fór. Hún var sjálf lífsgleðin
og þessvegna var gott að vera í návist
hennar. Svo kenndi hún Siggu systir
að púðra sig. Það mátti enginn vita.
Á sunnudögum kom Bensi og þá fór
unga fólkið í boltaleik á túninu, já,
meira að segja hjónin gátu ekki komist
undan því að vera með. Síðan leið
sumarið og Gógó fór burtu. Æ, já,
svona var það. Það söknuðu hennar
allir og Skúli fór út á tún og vatnaði
músum. Þetta var svo leiðinlegt. Gógó
fór, en samt er hún ekki úr sögunni.
Við sjáum nú til.
Þegar slætti var lokið, nálgaðist
réttadagurinn á ný. Nú skyldi þó verða
gaman í réttunum. Skúli og Bensi
höfðu farið að hlakka til réttanna á
miðju sumri. En kannske er það bara
heimska að. hlakka til, það fer svo
margt öðruvísi en ætlað er.
Það var daginn fyrir réttadaginn,
pabbi hans var í leitunum, en hann lá
sjálfur úti á bæjarhólnum eins og þenn-
an dag í fyrra. Hann lá þarna og
strauk grábröndóttri kisu um bakið,
túnið var byrjað að fölna og hlíðar