Unga Ísland - 01.12.1939, Blaðsíða 14

150 ----------------------*-----------
fjallsins að skipta um blæ. Kisa mal-
aði ánægjulega, teygði úr skrokknum
og trýninu og strauk sér upp að vanga
hans. Þá var riðið í hlaðið. Það var
Bensi. — Ég er hér með bréf til henn-
ar mömmu þinnar. sagði hann og
gleymdi að heilsa.
Skúli sá strax að það var eitthvað
að, en þegar Bensi hafði stigið af baki,
horfði hann á Skúla eða þó öllu heldur
fram hjá honum og sagði:
’— Hún amma er dáin, en um leið
brast eitthvað í svip hans og augun
fluta í tárum.
Dáín! Hvílíkt voða orð! Skúli varð
lostinn skelfingu, og þó vissi hann
raunverulega ekki, hvað það þýddi.
Hann hafði aldrei séð dáinn mann, en
hann skildi, að sá sem er dáinn, er
ekki lengur til. En þetta var svo ótrú-
legt, að hún Hildur gamla, sem hann
þekkti svo vel, að hann gat talið hrukk-
urnar á enni hennar í huganum, væri
dáin. Hann gat heyrt hana tala og séð
hana brosa og svo var hún ekki lengur
til. Kisa labbaði fram með húsveggn-
um og nuddaði sér upp að honum, kýrn-
ar stóðu úti við kálgarðinn og hámuðu
í sig kálið, sem skorið var þar af
nokkrum gulrófum í gær, hesturinn,
sem Bensi var nýstiginn af baki, teygði
fram vinstri framfótinn og nuggaði
fótinn við hnéð innanfótar, teygði síð-
an fram hálsinn og hristi sig. Það
glamraði í beislinu, síðsumar sólin
skein og lífið var alveg eins og að und-
anförnu og þó var hún Hildur gamla
dáin. — Það er nú úti mín makt, var
hún vön að segja. Hve þetta er ótrú-
legt. Svo stóð þá Bensi þarna með
augun full af tárum og átti nú enga
ömmu og enga mömmu heldur. Mikið
eiga sumir bágt. Skúla langaði til að
-------------- unga ísland
faðma hann að sér og hugga hann, en
hann hafði ekki einurð á því. Hami
þurfti kannske ekki að sjá eftir Hiidi.
hann Skúli, ekki beinlínis, hún haíði
reyndar verið honum góð. Svo góð,
að hann hefði eins getað verið henn-
ar eigið barn. Kannske var það þó
ekki viðeigandi, að hann táraðist yl'ir
dauða hennar, en vinur hans var
hryggur og átti bágt. Hugur Skúla
var gljúpur og hlýr á þessu augnabliki.
Það væri svo gott að geta gengið til
þess, sem á bágt, rétt honum hendina
og sagt: — Ég er vinur þinn, en hann
Skúli kom sér ekki að því, hve mikið
sem hann reyndi til þess. Mamma hans
kom út og tók við bréfinu og talaði
eitthvað við Bensa, hann tók ekki eítir
þvú livað það var. Svo fór Bensi og
Skúli hafði ekkert sagt, ekki eitt orð.
Svona óartarlegur mátti Bensi trúa að
hann væri. Hann stundi þungan, gekk
afsíðis og fór að hugsa um Hildi gömlu
sem var dáin. —
Hildur var jarðsungin skömmu síð-
ar og allt fólkið frá Hamri var við-
statt. Það var fjölmenni við jarðar-
förina, því að Hildur gamla hafði ver-
ið vinsæl. Á meðal þeirra, sem við jarð-
arförina voru, var pabbi Bensa, kom-
inn alla leið frá Reykjavík. Hann var
fínn, hét Þórður og var farinn að
missa hárið. Það var komin hárlaus
skella í hvirfil hans og yfir gagnaug-
unum var hárið mikið farið að þynn-
ast. Þarna við jarðarförina var Gunnsa
frænka og Gvendur frá Grjóti. f'au
höfðu ekkert fitnað yfir sumarið. Kist-
unni var sökkt niður í gröfina og
presturinn jós nokkrum sinnum mold
ofan á kistulokið með lítilli fallegt’i
skóflu, sem gaman væri að eiga. Fólk-
ið söng og nokltrir menn tóku að kepp-