Unga Ísland - 01.03.1941, Síða 6

ina í skotmál. Hann titraði af ákafa,
þegar hann sá refinn koma í ljós, út
úr frostmóðunni, lagðist á hné, lét
byssuhlaupið hvíla í gluggakistunni
fast við rúðuna og beið tilbúinn að
hleypa af.
Dýrin læddust nær og nær. Loks
glefsaði refurinn í beinfrosið kjötið.
Hann beit svo sterklega, að það brast
í, þegar kjöttæjurnar hrukku sundur.
Hann varð hræddur við þennan ó-
vænta hávaða og hljóp spölkorn
burtu aftur. Tófan renndi löngunar-
augum til ætisins, en fylgdi þó bónda
sínum og eftir dálítið hik. héldu þau
aftur til skógarins, en vonbrigðum
skyttunnar innan við gluggann verður
ekki með orðum lýst.
Ekki leið á löngu þangað til þau
komu aftur, og tófan lét nú alger-
lega undan löngun sinni, réðist á grís-
inn, reif og sleit og hámaði í sig mat
inn, en tortryggnin hafði stöðugt yfir-
höndina hjá refnum. Var ekki eitt-
hvað ískyggilegt við þessa dimmu og
gegnsæu rúðu? — Hann heyi’ði
hvernig hún hámaði í sig kjöt-
ið, það gerði hann sjálfan enn þá
soltnari. Hann glefsaði einn og einn
bita, en hafði þó ekki augun af rúð-
únni. Tófan gleymdi nú öllu nema
matnum, hljóp léttilega yfir hræið
af grísnum, reif hann á hol og fór að
háma í sig garnirnar. Refurinn hafði
hræið stöðugt milli sín og húsanna, en
vegna þess, að'ekkert skeði, sem á-
stæða var að óttast, fór hann nú smátt
og smátt að verða rólegri. En allt í
einu þá blossaði tortryggni hans upp á
ný. — Var ekki eins og skuggi liði
yfir frostlausu rúðuna. Hann hneig
niður á hnén og lá þannig, lamaður
af hræðslu og starði á þennan ugg-
vænlega dökka depil á húshliðinni.
Tófan tipplaði léttfætt og ánægð
yfir mat sínum, dró til sín garnirnar
og tuggði af kappi. Allt í einu sneri
hún hliðinni að glugganum. Jens mið-
aði eins nákvæmlega á höfuð hennar
og hægt var gegn um rúðuna í tungl-
skininu. Hann hleypti af. Skothljóðið
kvað við. Rúðan brotnaði og glerbrot-
in hrundu niður. Tófan hljóp hátt
í loft upp, í stökkinu slökknuðu allir
vöðvar hennar og hún féll til jarðar
steindauð. Refurinn tók til fótanna,
steyptist kollhnís í snjónum og var
horfinn eftir andartak.
En það var eins og skotið vekti bæ-
inn úr svefni. — Nokkrar rottur, sem
sem setið höfðu á eldhúsborðinu og
nagað skorpu, er hafði gleymzt þar,
þutu upp lafhræddar og smugu inn í
holu undir dyraþrepinu. Skuggi fór
að gelta, eins og hann ætti lífið að
leysa og húsbóndinn þaut á nærklæð-
unuin fram úr rúminu. Hann brá sér
í skó og nauðsynlegustu flíkur, þaut
svo yfir að útihúsunum með Skugga á
hælunum, og bjóst við, að einhver ó-
gæfa hefði skeð. Hann hratt upp dyr-
unum að vinnumannaskálanum, en
þar var allt með kyrrum kjörum. Jens
var lagstur upp í rúm og sofnaður.
Skuggi fór með framlappirnar upp í
rúmið til hans og þefaði af honum, en
húsbóndinn skoðaði byssuna, sem stóð
við rúmgaflinn hans og renndi svo
óhýru auga til brotnu rúðunnar. Hann
þreif óþyrmilega í drenginn í rúminu
og var reiður. Hann hélt að þetta
skot hefði verið hrekkur. — Ert þú að
skjóta á nóttunni, strákur? sagði hann.
Jens lyfti höfðinu og sagði hálfsof-
andi. — Já, refurinn liggur steindauð-
ur úti hjá grísnum.
Húsbóndinn gekk nú út og hirti
tófuskrokkinn. Skuggi var með honum
36
UNGA ÍSLAND