Unga Ísland - 01.03.1941, Blaðsíða 7

og snuðraði í kring. Allt í einu fann
hann spor æskuvinar síns. Hann réði
sér varla fyrir gleði og ákafa, og
hefði þotið út í skóg, ef húsbóndinn
hefði ekki skipað honum með harðri
hendi að fylgja sér inn aftur.
Morguninn eftir, þegar fólkið var
komið á fætur, fór Skuggi aftur að
þefa uppi slóðina eftir refinn. Það
var auðgert að finna hana, en þegar
hann ætlaði að rekja hana, komst
hann ekkert nema allskonar hringi og
krákustíga umhverfis bæinn. Loks
gafst hann upp og fór heim.
★
Það sem eftir var nætur, ráfaði
refurinn um skóginn án þess að finna
nokkuð ætilegt. Þegar dagur rann,
var hann kominn niður að vatni einu
við skógarjaðarinn, sem var lagt og
snævi hulið svo langt sem ’augað
eygði. Hann ráfaði um meðfram
vatnsbökkunum í þeirri veiku von að
finna ef til vill innifrosna önd, en
einnig þessi von varð að engu. Þá
hljóp hann yfir vatnið til skógarins,
Mgðist fyrir undir slútandi grein og
hafði auga með umhverfinu meðfram
vatninu.
Skömmu síðar kom sólin upp og
skein yfir snjóinn. Það hlýnaði í veðri,
hó vindurinn væri napur og héri einn
skreið úr bæli sínu. Næturkuldinn og
sulturinn höfðu rétt að segja murkað
ór honum líftóruna. Hann riðaði á fót-
unum og gat varla hreyft sig, enda
var hann á báðum áttum, hvort hann
ætti að leggjast í bælið sitt aftur og
gefast upp að fullu og öllu, eða reyna
enn þá einu sinni að ná sér í matar-
bita. Löngun hans til lífsins varð yf-
ii’sterkari og hann skjögraði af stað
ofur hægt. Við og við datt hann á
hliðina í snjóinn, sparkaði frá sér með
þnga ÍSLAND
löngu afturfótunum og brauzt um,
þangað til hann komst á fæturna aft-
ur. Loks var hann kominn inn á ak-
ur einn í skógarjaðrinum og fór að
grafa þar niður í snjóinn. Haust sáðið
var farið að spíra undir fönninni, og
þarna hafði hann grafið upp fáein-
ar grænar spírur síðustu dagana.
Hann rótaði snjónum upp með
framlöppunum, vindurinn tók hann
og feykti honum burtu milli aftur-
lappanna á honum, svo að upprótið
varð að dálítilli snjórák, sem náði'
langa leið eftir akrinum. Að þessu
sinni var hann lengi með fyrstu hol-
una. Lappirnar á honum voru svo
máttlausar og hann varð að hvíla sig
hvað eftir annað, en þegar hann náði
í fyrstu spírurnar lifnaði talsvert yfir
honum.
Allt í einu sást naglarstór svartur
depill álengdar á snjónum. Hann var
á hreyfingu og virtist koma hoppandi
beint á móti snæfokinu frá héranum.
Við nánari athugun sást, að þarna var
hreysiköttur á ferð, og svarti depill-
inn var ysta totan á skottinu á hon-
um. Augu hans glóðu og hann var í
víga hug. Hann var svo samlitur um-
hverfinu, að mikla aðgæzluu þurfti til
að greina hann frá snjónum, aðeins
svarta totan á skottinu á honum sást
greinilega.
Hann réðist umsvifalaust á hérann,
boraði hvössum klónum eins og krók-
um aftan á háls hans og hjó sterkum
tönnunum gegn um skinn og vöðva
nálægt kverkum hans og reyndi að
bíta sundur slagæðina.
Hérinn hoppaði fram og aftur, viti
sínu fjær af skelfingu. Svo áttaði
hann sig lítið eitt, hoppaði áfram með
öllum þeim hraða, sem hann gat og
staðnæmdist allt í einu. Með þessu
37