Unga Ísland - 01.03.1941, Síða 9
Mjallhvít
Finnskt ævintýri.
Einu sinni voru gömuljámjög göm-
ul hjón. Maðurinn hét Jóhann, en kona
hans María. Þeim hafði ætið komið vel
saman og þótti því mjög vænt hvoru
um annað. Þau höfðu allt sitt líf unnið
og stritað og verðskulduðu það því
fyllilega að eiga nú í ellinni dálítið
rólegri daga. — En í íbúð þeirra
var svo mikill tómleiki og kyrrð og
þeim hafði aldrei auðnazt að heyra
þar hinn glaða barnshlátur né hin
léttu, barnslegu fótatök. Gömlu hjón-
in áttu sem sé ekkert barn. Það var
þeirra sorg. En þau beygðu sig undir
vilja guðs, mögluðu ekki, en styttu
sér löngum stundir við að horfa á
leiki barnanna í kring.
Það var kominn vetur. Jóhann og
María sátu við gluggann sinn og
horfðu á leiki barnanna úti á göt-
unni. Þar hlógu þau og hentust,
hjuggu til snjóbolta og köstuðu hvert
í annað, og að síðustu fóru þau að
húa til snjókerlingu. Gömlu hjónin
vörpuðu öndinni mæðulega. Þau áttu
ekkert þessara barna. En allt í einu
brosti Jóhann gamli og sagði: Ættum
v:ð annars ekki að koma út og búa
«1 snjókerlingu ?
Hvað ertu að segja, gæska? and-
varpaði María. En litlu síðar var sem
henni birti í skapi og hún sagði:
Jú, því ekki það! Því skyldi ég
ekki vilja það. En snjókerlingingu
hurfum við ekki að búa til, því kerl-
ingu áttu þó. Nei, við skulum heldur
húa okkur til dálítið snjóbarn, okkur
«1 ánægju, fyrst að guð hefir ekki
viljað gefa okkur neitt lifandi barn.
u N G A ÍSLAND
— Þetta er satt, sagði gamli mað-
urinn, það skulum við gera.
Síðan bjuggu gömlu hjónin sig í sín
hlýjustu föt og byrjuðu á starfi sínu.
Fyrst bjuggu þau til búkinn og því
næst hendur og fætur, efst settu þau
lítinn, fallegan snjóbolta, það var höf-
uðið. Með kræklóttum og skjáifandi
puttunum sínum tóku þau til að laga
andlitið.
— Guð hjálpi ykkur, sagði ná-
gi’annakona þeirra, er hún stakk höfð-
inu út um gluggann og sá hvað þau
höfðust að.
— Þakka þér fyrir, sagði Jóhann,
en María hélt áfram við starf sitt og
sagði: — Guðs hjálpar þarfnast mað-
ur ætíð og ævinlega.
— Hvað eruð þið að gera þarna?
spurði konan.
— Þú sérð það nú jlíklega sjálf,
svaraði Jóhann alvarlegur.
— Við erum að búa til snjóbarn,
sagði María brosandi.
En nágrannakonan hrissti höfuðið
og hugsaði með sér.
— Þau hljóta að hafa misst vitið,
fyrst þau haga sér þannig og leika
sér eins og lítil börn.
Jóhann og María héldu áfram við
starf sitt og varð vel ágengt. Þau
höfðu lokið við að búa til fallegt nef
og dálitla höku, þau höfðu líka búið
til tvær litlar holur í stað augna. Jó-
hann var einmitt að ljúka við lítinn
og fallegan munn, er hann fann
rtreyma tdl sín út á (milli varanna,
hlýjan og mjúkan andardrátt. Hann
varð yfir sig hlessa og starði, en kom
engu orði upp. Og sjá: Þessar litlu
holur sín hvorum megin við nefið
fylltust af lífi og á samri stundu komu
þar fram tvö rökkurblá, lifandi augu.
39