Unga Ísland - 01.03.1941, Síða 13

En vesalings Mjallhvít var hvorki
frísk né kát og eftir því sem lengra
leið á vorið, varð hún stöðugt sorg-
bitnari og bleikari. En svo var það að
einn daginn kom haglél, þá varð
Mjallhvít glöð, sem fyrr, en það var
bara litla stund. Hún hló þá og hopp-
aði og reyndi að ná í litlu haglkornin,
en þegar élið var liðið hjá, varð hún
döpur og sorgbitin á ný.
Svo var þá sumarið komið. Á Jóns-
messunótt ætlaði unga fólkið að
skemmta sér í skóginum og á leið
sinni þangað komu nokkrar leiksyst-
ur Mjallhvítar við hjá henni og vildu
fá hana með út í skóginn. María
gamla ætlaði í fyrstu ekki að vilja
leyfa hinu veika barni sínu með þeim,
en er þær héldu áfram að biðja, svo
blítt sem þær gátu, lét hún að síðustu
undan.
— Ef til vill verður hún léttari í
skapi við að leika sér og syngja, hugs-
aði María.
Síðan klæddi hún Mjallhvíti í spari-
fötin, kyssti hana og sagði:
—• Nú skaltu þá fara, barnið mitt,
og vertu nú sæl. Gætið hennar nú vel,
sagði hún til hinna. Þær léku sér í
skóginum allan daginn, tíndu blóm,
fléttuðu kransa, dönsuðu og sungu.
Þegar kvelda tók kvéiktu þær lítið
bál, settu kransana á höfuðin og
dönsuðu kring um eldinn.
— Nú stökkvum við yfir glóðina,
sagði ern lítil stúlka. Komdu, Mjall-
hvít!
Síðan stukku börnin yfir glóðina, en
er þau fóru að litast um eftir Mjall-
hvíti, var hún horfin.
— Mjallhvít! Mjallhvít! hrópuðu
þau, og leituðu um allan skóginn, en
Mjallhvít fannst ekki. Og er þau
komu heim til Jóhanns og Maríu,
Óskar Þórðarson frá Haga:
Kolskeggur
Ósjcar Þórðarson frá Haga, höfundur þtss-
arar sögu, er kornungur maður, en er nú þegar
orðirm töluvert kunnur meðal þjóðarinnar fyr-
ir sögur sínar og Ijóð. Sérstaklega liufa þó Ijóð
hans vakið athygli, Eftir Óskar hafa á undan-
förnum árum margsinnis birzt kvœði og sögur
í Unga Islandi. Og Óskar er einn af þeim vin-
um blaffsins, er ekki gleyma því, þótt þeir með
góffum árangri kveði sér hljóðs á þeim vett-
vangi, sem œtlaður er þroskuðum mönnum.
Unga Island tjáir Óskari beztu þakkir fyrir
tryggð hans við blaðiff um leið og þaff birtir
þessa endurminningu frá bcrnskuárum hans.
' S. J.
Kaldan vetrarmorgun, þegar storm-
urinn næðir yfir frostna og snjóuga
jörðina, er hann kominn í básinn henn-
ar Búkollu gömlu mömmu sinnar, þeg-
ar búsmalinn tilvonandi rekur höfuðið
inn fyrir dyrastafinn.
Þó er alls ekki svo að skilja, að
hann-hafði komizt þangað af sjálfs-
hafði hún ekki heldur komið þangað.
Vesalings gömlu hjónin syrgðu litlu
stúlkuna sína, og aldrei gátu þau skil-
ið hvað af henni hafði orðið. Hafði
hún villzt í skóginum? Eða höfðu villi-
dýr orðið henni að bana?
— Nei, þannig var það ekki. M-jall-
hvít var dóttir vetrarins, frostsins og
kuldans. Hún óttaðist vorið og enn-
þá hræddari var hún við sumarið.
Hún hafði ætlað að stökkva yfir bál-
ið með leiksystrum sínum, en þá brá
svo kynlega við, að hún breyttist í lít-
inn gufuhnoðra, leystist upp og hvarf,
eins og lítið, hvítt ský hverfur út í
bláan geiminn.
S. J. þýddi
UNGA ÍSLAND
43