Unga Ísland - 01.03.1941, Page 15

yfirboðara síns. En ég hugsaði mér að
sýna nú að ég væri ekkert löðurmenni
og hélt sem fastast í bandið.
Kolskeggur hljóp nú í nokkra króka
og hringi, en ég gætti þess að láta
hann ekki leika á mig og mætti sveifl-
um hans með festu, kunnáttu og furðu-
miklu öryggi, eða svo fannst mér sjálf-
um að minnsta kosti.
Þessir spi'ettir hans voru þó fremur
meinlitlir, enda gekk allt slysalaust
fyrir mér, þó ber ég ekki á móti því
nú, að oftar en einu sinni var ég næri’i
dottinn.
Þannig gekk þessi leikur nokkra
slund. En allt í einu breytti Kolskegg-
ur um ákvörðun. Hann rumdi og setti
hausinn niður að jörð og ég sá ekki
betur, en að hann ætlaði að ráðast að
mér á sama hátt og mannýgir bolar
gera. Mér 'varð auðvitað mikið um
þetta og lagði strax á flótta.
Ekki sleppti ég þó bandinu, sem var
um háls Kolskeggs. — Örskammt frá
okkur var flag, sem skorið hafði verið
ofan af haustið áður. Þökurnar voru
í löngum hlaða allt í kringum flagið.
Næstum óafvitandi hljóp ég yfir
þökuhlaðann og inn í flagið.
Þegar Kolskeggur sá, að ég var
horfinn, hélt hann áfram að ærslast,
on komst ekki langt, því að nú hélt
eg sem fastast í bandið og var hinn
öruggasti. Ekki þorði ég samt út fyrir
þetta varnarvirki mitt fyrr en pabbi
kom og sótti Kolskegg og teymdi hann
burt.
En fyrr en varði var veturinn lið-
mn og vorið með blíðu sína og gróður
heimtaði nautpeninginn út undir bert
loft eftir innistöður vetrarins.
°g svo hófst sá dagur, að kúnum
var í fyrsta sinni á því vori hleypt út í
sol og sumar. Það var dagur söngva og
UNGA ÍSLAND
ærsla. Kolskeggur fékk auðvitað að
fara líka; hann var orðinn svo stór. En
í fyrstu geðjaðist honum ekkert sér-
staklega vel að hamförum Búkollu
mömmu sinnar og vinkonu hennar. Og
'nú yar það hann, sem flýc)i. Hann
klöngraðist áfram yfir þúfur og grjót,
hrasaði og komst aftur á fæturna. En
hvernig, sem hann reyndi að komast
burt af leikvangi kúnna, var hann allt
af mitt á meðal þeirra. Þannig hrakt-
ist hann aftur og fram, stöðugt eltur.
Smátt og smátt vandist hann svo
þessum ósköpum og vorið leið án þess
að nokkur sérstakt bæri til tíðinda.
Yfir sumartímann var beitiland
kúnna með fram Skorradalsvatni, í
austur frá bænum. Næsti bær að aust-
an heitir Vatnshorn og er langt á milli
bæjanna. — Á jarðarmerkjunum var
girðing úr gaddavír, en heldur léleg,
eða aðeins einn vírstrengur. Allmiklu
lengra er frá bænum Vatnshorni, en
Haga, að girðingu þessari.
Ekki get ég sagt að girðingin stæð-
ist fyllilega þá raun, sem henni var
ætluð, en hún var sú, að varna því,
að kýrnar frá bæjunum, hvorurn fyr-
ir sig, legðu leið sína of langt inn í
land hins, En þó var ásóknin af kúnna
hálfu langtum meiri hjá ,,mínum“
kúm, enda voru þær færri og áttu þær
skemmri leið að hinni óvinsælu hindr-
un, girðingunni.
Eins og ég hefi áður getið um. var
ég kúasmali þetta sumar og féll það
starf misjafnlega, enda þótt ég væri
því vanur áður. í sæmilegu veðri og
ef vel gekk að finna kýrnar, var þetta
starf mitt geðfellt, en ef girðingin
brást og ég varð að leita svo og svo
lengi að kúnum í Vatnshornshlíð, en
þar er bæði þéttur og hávaxinn skóg-
45