Unga Ísland - 01.03.1941, Qupperneq 16

ur, eða ef rigning var, þótti mér það
allt annað en skemmtilegt.
Eftir því er á sumarið leið, varð Kol-
skeggur æ erfiðari viðfangs. Réði hann
jafnvel að fullorðnum mönnum oftar
en einu sinni, en ekki með miklum ár-
angri. Hann var þó orðinn allvænn og
fór sjaldnast hljóðlega um, sérstak-
lega ef hann nálgaðist ókunnuga
menn. Hann var sérlega hræddur við
hunda og f'lýði alltaf skilyrðislaust
þegar þeir komu til skjalanna.
En þótt Kolskeggur væri til muna
mannýgur, kom ekki fyrir, í eitt ein-
asta skipti, að hann sýndi mér veru-
legan mótþróa þegar ég var að reka
hann heim eða að heiman.
Auðvitað gætti ég þess vel að hafa
alltaf eitthvert haldgott barefli í hend-
inni og auk þess fylgdi mér að jafn-
aði stór, gul tík, sem hét Snotra.
En þó hefði þessi varúð sennilega
mátt sín lítils ef Kolskeggur hefði sýnt
mér illsku sína í fullri alvöru. En að
hann gerði það ekki tel ég fullvíst að
hafi verið vegna þess, að ég umgekkst
hann svo að segja eingögnu og má
óhikað telja honum til lofs þá þekk-
ingu sína.
Einu sinni — það hefur verið fyrri-
hluta ágústmánaðar — fór ég eins og
vani minn var síðla dags að huga að
kúnum.
Veðrið var inndælt. Skorradalsvatn
tært og slétt eins og spegill. Himininn
var skýjaður, en þurrt veður.
Þegar ég kom að merkjagirðSng-
unni var hlið hennar ólokuð. Hafði
einhver skeytingarlaus vegfarandi
i
ekki hirt um að loka því.
Þegar ég hafði gengið úr skugga um
að kýrnar höfðu notað sér þessi þæg-
indi og haldið áfram austur í Vatns-
46
hornshlíð, fór ég strax þangað að ieita
þeirra.
En ég þurfti ekki að leita lengi.
Skammt frá merkja-girðingunni er
girtur slægjublettur, niður við vatnið.
Þar fyrir ofan taka svo við hólar og
mishæðir og eru alldjúpar lautir á
milli. I einni slíkri laut kom ég auga
á stórgripi og reyndust það vera kýrn-
ar frá báðum bæjunum, allan saman,
en þó nokkuð dreifðar um skógarlend-
ið.
Nú var ekki gott í efni. Svo var
nefnilega mál með vexti að í Vatns-
horni var þetta sumar, stór tveggja
vetra boli, hrafnsvartur að lit. Ekki
var hann sérlega mannýgur, en þó
engan veginn hægt að treysta mein-
leysi hans, ef því var að skipta.
Ég fór nú nokkrar krókaleiðir, og
reyndi að komast svo nærri kúnum,
sem mögulegt var, án þess að vekja
eftirtekt Svarts á mér. Ég sá að þeir
Kolskeggur og Svartur héldu fast
saman og voru í einlægum eltingar-
leik. Með varfærni og alllöngum tíma
tókst mér að ná báðum ,,mínum“ kúm
úr hópnum, án þess að Svartur yrði
mín var. Hjálpaði skógurinn mér til
að dyljast og eftirtekt mín var vel
vakandi, því ég var dálítið smeykur
og skyldi vel hvað það þýddi fyrir mig,
átta ára drengsnáða, að eiga í höggi
við Svart, ef hann yrði í þeim ham.
Ég rak kýrnar ofan að vatni og ætl-
aði þeim að bíða þar meðan ég sækti
Kolskegg. Svo lagði ég inn í skóginn
enn á ný.
Fyrst í stað gerðist ekkert sögulegt.
Ég hafði farið alllangan spöl og nálg-
ast kýrnar að því er ég hélt, en þær
voru heimfúsar og sumar farnar að
færa sig til, eins og þær væru að hugsa
til brottferðar. Ég staulaðist gegnum
UNGA ÍSLAND