Unga Ísland - 01.04.1941, Page 5

P. Bangsgaard:
íbúar heiðarinnar
Þýtt hefir Sigurður Melgason
Refurinn lét sér annt um maka sinn,
enda var hún fyrirmyndar tófa, fallega
vaxin, skjót í hreyfingum og dugleg að
veiða. Þegar hún fór að verða þung á
sér og eiga örðugt með að fylgja honum
á veiðiferðum þeirra, var hún kyrr
heima og lét hann einan sjá heimilinu
farborða. Hann færði henni þá beztu
bitana af veiði sinni og hún tók um-
hyggjusemi hans eins og sjálfsögðum
hlut.
Einn morgun sem oftar kom refur-
inn heim í grenið. Óheppnin hafði elt
hann um nóttina og ekki var laust við,
að hann væri sneypulegur, þegar hann
lagði þröstinn, sem hann kom með í
kjaftinum, fyrir framan húsfreyju
sína. Hún lá í bælinu og fjölskyldan
hafði stækkað meðan hann var í burtu.
Þrír loðnir og blindir yrðlingar hjúfr-
uðu sig að henni og sugu spena hennar
af kappi. Hann lagðist ekki fyrir til að
sofa, að þessu sinni, eins og hann var
vanur, heldur laumaðist út úr greninu.
Sólin, björt og hlý, var komin á loft.
Raggardroparnir glitruðu samt ennþá í
grasinu, en refurinn hafði hvorki tíma
til að litast um né fá sér blund. Hann
ætlaði að ná í eitthvað gott handa móð-
urinni og bæta þannig upp óhöpp næt-
urinnar.
Það var sumar nú og nóg af æti og
alls konar bráð, en sumt af henni reynd-
ist samt sýnd veiði en ekki gefin. Ref-
RNGA ísland
urinn fór fyrst að elta hérahvolp, sem
var einn að rangla úti í haganum. Hann
sá refinn og iagði á flótta. Lappirnar
gengu ótt og títt, en þær voru veikburða
enn, og hann gat ekki tekið þessi löngu
og léttu hlaup, sem gera fullorðna héra
svo fljóta í förum. Samt komst hann
inn á engin, án þess að óvinurinn næði
honum. Þar var stargresið orðið all há-
vaxið, einkum meðfram skurðunum, þó
ekki væri enn orðið áliðið, og þarna ætl-
aði hanp að fela sig.
Inni á engjunum spígsporuðu fasan-
hjón og tíndu saman strá til hreiður-
gerðar, en jafnframt þurftu þau að
skrafa lítið eitt á sínu máli, eins og þeim
er títt. Gott var veðrið og ekkert lá á.
Þá kom hérahvolpurinn allt í einu hopp-
andi; sáu þau af tilburðum hans, að
hætta var á ferðum og hlupu steinþegj-
andi sitt í hvora áttina. Karlfuglinn
leitaði sér skjóls í holu á skurðbarmi
þarna nálægt, teygði úr hálsinum, svo
að hann gæti séð, hvað fram færi, og
rauðbrúni, bládeplótti kollurinn á hon-
um var að sjá tilsýndar eins og fallegt,
stöngulstutt blóm. Kvenfuglinn hjúfr-
aði sig niður lengra inni á enginu, bak
við grastopp.
Veslings hérahvoipurinn var í nauð-
um staddur. Refurinn var kominn inn
á engið. Hérinn hljóp af tilviljun niður
í lautina, þar sem fasanhænan kúrði.
Refurinn hljóp á eftir honum og hóf
51