Unga Ísland - 01.04.1941, Side 6
sig upp í úrslitastökkið, en þá sá hann
ekki betur, en að hérahvolpurinn yrði
allt í einu að gargandi fugli, sem hóf
sig til flugs rétt við nefið á honum.
Hann varð aiveg ráðvilltur við þessi
undur, ekki sízt þegar hann heyrði
bægslagang mikinn fyrir aftan sig og
sá annan fugl með miklu fjaðraskrauti
fljúga upp úr grasinu. Meðan á þessu
stóð, tókst hérahvolpinum að læðast
burtu.
Refurinn lagði nú af stað til skógar-
ins og í skógarjaðrinum fann hann bý-
flugnabú í runna einum. Hann sleikti
út um, en hunangsilmurinn minnti
hann á óþægilega reynslu, sem hann
hafði eitt sinn orðið fyrir. Hann hafði
ráðist á eitt þessara býflugnabúa og í-
búarnir höfðu stungið hann svo eftir-
minnilega, að hann hafði orðið veikur
og þurft að halda kyrru fyrir í marga
daga. Þetta var nóg til þess, að hann
kærði sig ekki um að hætta sér í slíkt
ævintýri aftur. En ekki gat hann neit-
að sér um að horfa inn í runnann, og
þá sá hann kornungan broddgölt, sem
lá þar inni undir greinunum. Þetta var
góður biti, og refurinn hugsaði sér að
reyna aö ná honum, þó að það væri hæg-
ara sagt en gert. Broddgölturinn hafði
séð refinn og var þegar búinn að
hnipra sig saman, svo að gaddarnir
stóðu út í allar áttir, og jafnskjótt og
refurinn kom inn í runnann, fóru bý-
flugurnar á kreik og flugu suðandi allt
í kringum hann. Honum tókst að velta
brottgeltinum við, en ekki var allt búið
með því. Hann hnipraði sig saman af
öllum kröftum og gróf höfuðið niður á
milli broddanna. Þó gat hann ekki hulið
það alveg, ofurlítill blettur á stærð við
tveggja-éyring var sýnilegur og óvar-
inn.
Refurinn vissi vel, hvernig hann gat
notfært sér þetta, en nú voru býflug-
urnar farnar að verða nærgöngular og
boruðu sér inn á milli háranna á
honum. — Hann varð því að hafa
hraðann á, fór með nasirnar niður
að bráð sinni og blés gegn um nefið á
þennan varnai'lausa blett. — Brodd-
gölturinn kipptist við, þegar heitan
anda refsins lagði á hann, og um leið
réttist hann ofurlítið úr kútnum. Ref-
urinn þrýsti þá trýninu inn á milli
gaddanna, japlaði skoltunum og reyndi
að ná í hausinn á fórnardýrinu milli
tannanna. í sama bili fékk hann fyrstu
stunguna hjá býflugunum, kippist við
og sveiflaði skottinu, en hélt áfram að
fást við broddgöltinn. Býflugurnar tóku
þetta sem ófriðar fyrirboða, flugu nú
fram í fylkingum og stungu hann hátt
og lágt. Þó gafst hann ekki upp fyrr en
ein þeirra stakk hann óþyrmilega í
trýnið. Þá sá hann ekki ánnað vænna,
en að láta undan síga, og fór burtu.
Hann hljóp nú gegnum skóginn,
smaug undir lægstu greinarnar og lét
þær strjúkast við sig, til að sópa burtu
býflugunum. Þegar hann kom þangað,
sem blautur mosi varð fyrir honum,
velti hann sér og nuddaði rækilega. Rétt
á eftir náði hann loks í bráðina, sem
hann hafði farið út til að sækja. Feit
snípa varð á vegi hans, og tókst hon-
um að klófesta hana. Hljóp hann síðan
heim í grenið með hana til húsfreyju
sinnar.
*
Nokkru siðar, kvöld eitt um sólarlag,
stóð refurinn í viðarrunna einum
skammt frá heimili sínu og hafði ekki
augun af grenismunnanum. Og allt í
einu sást á svart trýni og tvö lymsku-
leg augu, sem gægðust út úr greninu.
Það var tófan, sem var að koma út. Hún
litaðist tortryggnislega um, hlustaði,
UNGA ÍSLANP
52