Unga Ísland - 01.04.1941, Page 7

hvort hún yrði vör við maka sínn og
hljóp svo allt í einu til hans. En djúpt
inni í greninu lágu 3 litlir yrðlingar
og sváfu. Þeir urðu að sjá um sig sjálf-
ir til morguns, meðan foreldrarnir yrðu
á veiðum. Þau læddust gegnum kjarrið,
niður að áveitustíflunni upp af enginu.
Þar var oft gott til fanga og þau heyrðu
tístið í músunum.
En þarna var líka annar á músaveið-
um. Það var lítill rauðleitur brúði.
Hann skauzt áfram, létt og liðlega, og
smaug undir rósarunnana, sem uxu á
stíflugarðinum. Augu hans glóðu og
hann hremmdi hverja músina á fætur
annarri, um leið og hann hraðaði sér
áfram. Sumar þeirra komust inn í hol-
ur sínar, en þá tróð hann sér inn í þær
á eftir þeim og náði í þær þar.
Svona hélt hann áfram þangað til
hann fann tvær mýs, sem léku sér utan
við holu sína. Annari þeirra náði hann
strax, en hinni tókst að smjúga inn í
holuna og lagðist hjá ungum sínum, sem
bæði voru margir og smáir.
En ekki hafði músin lengi legið inni,
þegar hún heyrði að rándýrið var farið
uð þrengja sér inn í holuna, og hélt
hún, að nú væri sín síðasta stund kom-
in. En svo varð allt hljótt um stund.
Litlu síðar heyrði músin að óvinurinn
tók að skrækja og hvæsa og urga veggi
holunnar með klónum. Á þessu gekk um
stund, svo kyrrðist aftur.
Það, sem gerst hafði, var í stuttu máli
þetta: Refirnir höfðu komið að og séð
brúðinn vera að þrengja sér inn í músa-
holuna. Þeir náðu í skottið á honum,
drógu hann út smátt og smátt og gerðu
hann hættulausan um leið, með því að
limlesta hann. Þannig tilreiddur gat
hann orðið hentugt leikfang fyrir yrð-
lingana. Þegar þeir loks slepptu honum,
gat hann ekki dregizt áfram, en var þó
ungaÍSLAND
Íifandi. Áugu hans glóðú af grimmd og
sársauka og hann hvæsti af heift.
Refurinn tók hann enn einu sinni
milli tannanna og henti honum svo frá
sér niður í hálfgróið plógfar. Þar ætl-
uðu þau að geyma hann, þangað til þau
sneru heim með morgninum.
Meðan þessu fór fram, hafði syrt að.
Kolsvartir skýjabólstrarnir ultu fram.
Úti við sjóndeildarhringinn leiftruðu
eldingarnar og veðurhljóð heyrðist á-
lengdar. Auðsjáanlega var illviðri í að-
sigi.
Á laufspildu niður við engið sal héra-
móðir með hvolpa sína og nartaði í
safarík laufblöðin. Hún var óróleg og
þefaði við og við í allar áttir, en hvolp-
arnir hugsuðu um það eitt, að ná sér
í hressingu úr spenum hennar. Þeir
höfðu ekki hugmynd um, að óveður væri
í aðsigi.
Allt í einu leiftraði fyrsta eldingin.
Það var komið svarta myrkur, en eitt
augnablik varð glóandi bjart. Héra-
móðirin hoppaði skelkuð spölkorn á-
fram og ungviðið valt um koll, en komst
fljóft á fætur aftur og fylgdi henni
eítir. Þegar hún hafði áttað sig, lagði
hún af stað niður á engið með hvolpana
á eftir sér.
(Framh.).
Hagalagður . . .
Eitthvert sinn, er rætt var um kirkju-
sókn, varð manni einum að orði:
— Þetta er engin kirkjusókn nú á
dögum, móts við það sem áður var. Þá
var hver kirkja full á hverjum helgi-
degi. Nú verða þær í mesta lagi hálf-
fullar á hátíðum, annars alltaf hálf-
tómar.
53