Unga Ísland - 01.04.1941, Blaðsíða 8

Ólafur Þ. Ingvarsson:
OFEIG LITLA
N
Haustið hafði gjört innreið sína
með ögn svalari vindblæ en ella, og
blöðin á jurtunum voru orðin bleik
og visin. 1 nótt hafði aðeins stirðnað
á pollum og það var húm á jörðunni
sem hvarf óðum, þegar sólin byrjaði
að skína. — I dag er drungalegur
haustdagur, og í dag á að smala hag-
ana og reka féð í réttina. Það á að
slátra hjá Jóni í Vindheimum á
morgun. Og þannig atvikast það, að
þrír menn leggja á hestana fyrir
norðan túngarðinn. Það eru þeir Jón
bóndi, Sighvatur vinnumaður og
Björn sonur Jóns.
— , Jæja, piltar, sagði Jón, er þeir
voru komnir á bak. — Það mun vera
ráð að leggja af stað.
— Ó-já, ansaði Sighvatur og félck
sér í nefið. — Er þeir komu norður
fyrir Mógilshólana skildu þeir. Jón
fór vestur á mýrarnar, en Sighvatur
og Björn inn á holtin. Rétt hjá Staka-
rima sá Björn kindina sína. Það var
hvít ær, sem hann kallaði Mjallhvít.
Hún var með svartri gimbur og það
átti að senda hana suður, með hinum
lömbunum, daginn eftir. Björn fann
einkennilegan trega í hjarta sínu, er
hann horfði á litlu gimbrina. Hann
rak hópinn áfram, og hjá Fífilbrekku
mættust þeir allir aftur. Þeir ráku
féð heim.
Er þeir ráku inn, ætlaði litla gimbr-
in hans Bjössa að hlaupa út úr hópn-
54
um. En Jón greip í hana og henti
henni á þakið inn í réttina. Hún var
nærri því troðin undir, en Jón greip
í hnakkann á henni og reisti hana
upp.
— Það er naumast, að það gengur
mikið á fyrir þér, tautaði hann og
bölvaði í hljóði.
En Bjössa fannst nú bara, að faðir
sinn hefði getað tekið mýkri höndum
á gimbrinni sinni, jafnvel þó að hún
væri dauðadæmd. Hann hrökk hálf-
ónotalega við, er faðir hans hrópaði:
— Komdu hérna strákur, sittu
ekki þarna eins og fáráðlingur. Þú
getur þó alltaf dregið gimbrina þína.
Slepptu henni ekki.
— Já, anzaði Björn, en í hugan-
um óskaði hann sér, að gimbrin hefði
ekki fundizt. En það var nú svona, að
föður hans fannst það óþarfi, að hann,
10 ára gamall strákanginn, ætti meira
en eina kind, og þar við sat.
Það tók ekki langan tíma að draga
sláturlömbin frá, hinu var sleppt út
aítur. Og að eyrum Bjarna barst sár
jarmur, svo óumræðilega sár, fannst
honum. Hann langaði til að hleypa
lambinu sínu út aftur, en hann þorði
það ekki, af ótta við, að það kæmist
upp.
Næsti morgunn rann upp. Það var
heiðríkja, og það marraði í frosnum
sverðinum, þegar gengið var um.
UNGA ÍSLAND