Unga Ísland - 01.05.1941, Page 5

P. Bangsgaard:
íbúar heiðarinnar
Þarna niður á enginu var stór kálfa-
hópur á beit. Þeir voru líka hræddir við
atgang höfuðskepnanna, hópuðust sam-
an, sneru undan veðrinu og lögðu af
stað þvert yfir engið til þess að leita
sér afdreps. Þá leiftraði önnur elding.
Héramóðirin hljóp niður í grasivax-
inn skorning og litaðist um. Hver eld-
ingin rak aðra, svo að bjart varð um-
hverfis og hún kom auga á refina þar
skammt frá. Karldýrið stefndi beint á
hau, þar sem þau kúrðu í skorningnum,
en tófan var á leiðinni framhjá og virt-
Jst ætla að koma að þeim frá hinni hlið-
'nni. Auðsjáanlega höfðu refirnar orð-
Jð héranna varir.
Nú var ekki til setunnar boðið. Héra-
nióðirin tók til fótanna yfir engið í sömu
att og kálfarnir, og fór samhliða þeim.
Hún skreið meira en hún hljóp ,og
hvolparnir trítluðu í einum hóp á eftir
henni. En hvernig gat hún bjargað sér
Ur þessum vanda? Þrumui’ heyrðust nú
n,eð eldingunum og það herti á hvolp-
nnum, svo að þeir héldu áfram eins og
heir gátu.
Eftir stundarkorn vogaði héramóðii'-
in að líta við. Hún skrækti af hræðslu.
Hefirnir voru á hælum þeirra. Flóttinn
Vlrtist vonlaus. En í sama bili hættu
eldingarnar og niðamyrkur skall á,
°g héramóðirin hljóp með alla hvolp-
nna á eftir sér inn í kálfahópinn.
Þetta mátti ekki seinna vera. Refirn-
1,ngaísland
Þýtt hefir Sigurður Hclgcison
ir hættu sér ekki nær, og þefurinn af
kálfunum var svo sterkur, að þeir vissu
ekki nákvæmlega, hvar hérarnir voru,
en komu samt í humáttina á eftir hópn-
um.
Héramóðirin vissi, að hún var ekki
sloppin enn. Fyrst um sinn gekk þetta
samt vel. Kálfarnir héldu hópinn og
það var hægur vandi fyrir hana og
hvolpana að sneiða fram hjá þungstíg-
urn fótum þeirra. En smátt og smátt
hertu þeir á sér og allt í einu tók allur
hópurinn til fótanna og hljóp allt hvað
af tók í myrkrinu. Hérarnir hlupu með
inni í kálfaþvögunni, og með því að
fara jafnhratt kálfunum, komust þeir
hjá því að verða troðnir undir. — En
hvernig áttu þeir að sleppa úr umsátri
refanna? Þeir voru enn á eftir hópnum,
og atvikin komu hérunum til hjálpar.
Maður nokkur gekk eftir veginum,
sem lá yfir engið. Hann fór hægt og
gætilega í myrkrinu og allt í einu heyrði
hann þungan nið álengdar og stað-
næmdist. Var járnbrautarlestin að
koma? Það gat nú samt ekki verið, því
að hljóðið kom úr þveröfugri átt. Hann
lýndi út í myi'krið, en sá ekkert og
hljóðið óx og magnaðist. Þegar hann
hélt áfram, þreifaði hann fyrir sér með
fætinum, til þess að lenda ekki út í
skurðinn meðfram veginum.
Hljóðið varð að samfelldum dunum
og færðist nær og nær. Maðurinn nam
67