Unga Ísland - 01.05.1941, Page 6

staðar og hlustaði. Var vatnsflóð á ferð-
inni, eða hvað gat þetta verið? Hroll-
ur fór um hann. Nú virtist þetta vera
miög nærri. Hann settist á skurðbarm-
inn og beið örlaga sinna. Á næsta
augnabliki bjóst hann við, að þetta kæmi
yfir sig, hvað sem það væri. Vegurinn
og skurðbarmurinn titruðu eins og í
jarðskjálfta. — En allt í einu varð allt
kyrrt og hljótt. Titringur jarðarinnar
minnkaði smám saman og hvarf loks
algjörlega. Maðurinn reis á fætur,
hlustaði og heyrði nú ekkert óvenjulegt.
Hann skildi ekkert í þessu. Svo flaug
honum í hug að fara yfir á engið til þess
að vita, hvort hann yrði ekki einhvers
vísari. Hann steig yfir skurðinn, rakst
þar á girðingarstaur, en þegar hann
teygði höndina inn fyrir girðinguna, þá
varð eitthvað mjúkt og blautt fyrir hori-
um. Honum varð hverft við og kippti
að- sér hendinni, og allt í einu mundi
hann eftir vasaljósinu, sem hann hafði
með sér. Hann tók það nú upp, lýsti
fram undan, og þá sá hann kálfahóp-
Jnn meðfram girðingunni, haus við
riaus og skrokk við skrokk. Þeir teygðu
allir fram hausana og einblíndu á mann-
inn, heitir og sveittir eftir hlaupin og
blautir af regninu.
Nú skildi maðurinn, hvernig á þess-
um undrum hafði staðið. Hundruð hálf-
vaxinna kálfa, sem hlaupa í spretti,
geta látið til sín heyra. Og þegar þeir
komu að girðingunni, höfðu þeir num-
ið staðar. Héramóðirin var í hópnum
með hvolpa sína og refirnir á næstu
grösum. Þegar hún sá manninn og ljós-
íð, varð henni ekki um sel. En maður-
inn gaf henni engan gaum, og herti
iiún því upp hugann og hljóp yfir skurð-
inn, með hvolpana á eftir sér og niður
á engið hinum megin við veginn. Refa-
hjónin urðu ennþá skelkaðri. Þau höfðu
verið svo áköf við eftirförina, að þau
gættu einskis annars, og þegar þau sáu
allt í einu ljósið og manninn ekki stein-
snar frá sér, þá kærðu þau sig ekki um
að dvelja lengur á þessum slóðum, sneru
brott hið skjótasta og þutu út í myrkr-
ið.
*
Þetta sama kvöld komst Skuggi í ævin-
týri. Jens var sendur út til þess að gá
að hestum, sem voru tjóðraðir úti á
enginu niður við ána. Skuggi fór með
honum og var hinn kátasti. Meðan Jens
beizlaði hestana, snuðraði Skuggi með-
fram sefinu við árbakkann. Þrumuveðr-
ið var nú liðið hjá og lítið eitt rofaði til
stundarkorn, því að tunglið skein inni
á milli biksvartra skýjabólstranna. Allt
í einu varð Skuggi var við eitthvað
grunsamlegt úti í sefinu. Hárin risu á
hausnum á honum, hann urraði, fitjaði
upp á trýnið og gelti allt hvað af tók.
Jeris vildi fá hann til að hætta þessu,
og kallaði á hann, en hundurinn gengdi
því ekki. Þá fór Jens á bak og reið út
á árbakkann til að grennslast eftir, hvað
hann sæi.
Þá kom allt í einu stór og þrekinn
greifingi út úr sefinu og Skuggi á eftir
honum. Hundurinn lét öllum illum lát-
um, en greifinginn hafði verið niður
við ána til að fá sér að drekka og kærði
sig ekkert um að lenda í áflogum, því
að hann var í friðsamlegu skapi. E:i
þegar Skuggi sá, að Jens var svona
nærri, óx hugrekki hans og margfald-
aðist, og gerðist hann svo djarfur að
glepsa í afturfæturna á greifingjanum.
Hann missti þá þolinmæðina, sneri á
móti hundinum og gerði sig líklegan til
að ráðast á hann.
Jens sá hvað verða vildi og þóttist
vita, að hér hefði Skuggi færzt of mik-
ið í fang. Hann kallaði aftur á hann,
68
UNGA ÍSLAND