Unga Ísland - 01.05.1941, Síða 7

en allt fór á sömu leið. Skuggi hugsaði
ekki um annað en bardagann, sem var
að hefjast. Greifinginn stökk fram,
þungur og stirður og urðu nú skjót um-
skipti. Hann velti hundinum um koll
eins og ekkert væri, tróð hann niður með
löppunum, beit skoltunum utan um
hnakkann á honum og hristi hann og
skók. Skuggi gat enga björg sér veitt.
Fyrst reyndi hann að bíta frá sér, en
svo kunni hann ekki annað ráð en að
væla og skrækja aumkunarlega, en
greifinginn var orðinn gramur og herti
á takinu því verr, sem hundurinn bar
sig.
Skuggi þurfti auðsjáanlega hjálpar
við. Fyrst reyndi Jens að skjóta greif-
mgjanum skelk í bringu, með því að ríða
fast að honum, en hann hörfaði undan
íótum hestanna og hélt áfram að kvelja
veslings hundinn. Þá fór hann af baki,
tók af sér annan tréskóinn og lamdi
greifingjann í hausinn af öllum kröft-
Um- Hann þurfti að lemja aftur og aft-
Ur, en loks sleppti greifinginn hundin-
um, vingsaði hausnum af sársauka og
Mjóp aftur niður í sefið. — Skuggi
ýlfraði af gleði og feginleik, skreið að
fótum drengsins og var ekkert nema
auðmýktin eftir útreiðina, sem hann
hafði orðið fyrir. En Jens tók hann í
^angið, steig á bak og reið burtu á harða
stökki. *
Regnið var byrjað aftur, tunglið var
^orfið bak við skýjabólstrána, og Skuggi
húkti eymdarlegur á svip fyrir framan
^ens á hestinum. Nú vissi hann, hvern-
það var, að ráðast á greifingja, og
það var engin hætta á, að hann langaði
til að reyna það aftur.
*
Morgun einn um sumarið stóð refur-
lnn í sefinu við vatnsbakkann í vog ein-
um og fiskaði. Smáfiskar syntu í torf-
Ungaísland
um milli stráanna, og ef þeir hættu sér
upp undir yfirborðið svo nærri refnum,
að hann gat náð til þeirra, mátti eiga
það víst, að honum tækist að klófesta
þá. Hann var svo áhugasamur við þessa
iðju sína, að hann veitti ekki athygli
manni, sem læðzt hafði út á vatnsbakk-
ann og stóð þar nú og virti hann fyrir
sér og veiðiaðferð hans með furðusvip.
En maðurinn var ekkert að fela sig,
enda varð refurinn hans var, lagðist til
sunds yfir voginn og skreið upp á bakk-
ann hinum megin. Skammt frá var rúg-
akur; þangað fór refurinn og laggðist
þar fyrir til að hvíla sig, en áður en
hann tæki á sig náðir, rannsakaði hann
samt umhverfið, til þess að ganga úr
skugga um, að öllu væri óhætt. Bær var
þarna nálægt. Refurinn þefaði og hlust-
aði, en enginn hætta virtist vera á ferð-
um. Hann varð ekki einu sinni var við
hund, og vissi hann þó af reynslunni,
að búast mátti við þeirri skepnu í ná-
grenni við alla bæi. Hann sofnaði nú ró-
legur og vaknaði við það nokkru síðar,
að hænsnahópur var kominn út í akur-
"öndina. Kvökuðu hænurnar hver við
t ,ðra, eins og þær væru að spjalla sam-
an og áttu sér einskis ills von.
Sumar hænurnar kröfsuðu í mold-
inni og leituðu að ormum, en aðrar lágu
og rótuðu henni yfir sig, eins og hænsra
‘r siður. En refurinn sperrti eyrun og
slcikti út um. Hér þótti honum bera vel
í veiði og stóð á fætur.
Hann læddist nú meðfram akurrönd-
inni, svo að lítið bar á, því að rúgstrá-
in voru há og skyggðu á hann, og allt
í einu hentist hann inn í miðjan hænsna-
hópinn. Hænurnar tvístruðust hver í
sína áttina, en eina náði hann í. Hún
skrækti einu sinni hátt og angistarlega,
en á næsta augnabliki var hún dauð,
og refurinn laumaðist með bráðina inn
69