Unga Ísland - 01.05.1941, Qupperneq 11

ÚIfaldi. MóSir með afkvæmi.
Göngulag hýenunnar er fádæma ljótt,
og er vaxtarlag hennar orsök þess.
Framfæturnir á henni eru mikið iengri
en afturfæturnir. í tunglsljósi á nótt-
unni standa þær oft í hópum, urrandi
og vælandi að tunglinu. Ef menn taka
vel eftir heýrist, að einkennileg tilbreyt-
ing er í óhljóðum þeirra. Stundum eru
þau grimmdarlegt urr, stundum eymd-
arlegt væl og á milli heyrist þessi hý-
enuhlátur, sem oft er talað um, og þyk-
ir vera svo draugalega ömurlegur, að
hrollur fer um hraustustu menn.
Strúturinn er piltur, sem finnur til
sín. Hann hefir á sér heldra snið og
höfðingja brag. Hann er mjög hátíð-
•legur í göngulagi, en það stafar líklega
mest af því, hvað hann er stirður. Karl-
fuglinn er eins og pjattaður heldri mað-
ur, og kvenfuglinn ekki hótinu betri.
Hún er einlægt að laga á sér fjaðrirn-
ar, tylla sér á tá og baða vængjastúf-
unum. Hún minnir á tilgerðarlega gamla
frú, sem rís upp úr stólnum sínum, lag-
ar fötin sín og sezt svo aftur, merkileg
á svip. En fá dýr eru varari um sig en
strúturinn og fljótari að bjarga sér
undan, ef hætta er á ferðum, og önnur
dýr virðast vera hrædd við hann. Ekki
veit ég með vissu, hvernig á því stend-
UNGA ÍSLAND
ur, en áreiðanlega gæti hann sparkað
rækilega frá sér, ef til kæmi. Ég hefi
oft séð stóran hóp af sebradýrum og
gíröffum víkja til hliðar, svo að þessi
háfætti og hátíðlegi fugl kæmist leiðar
sinnar.
En strútur, sem allt í einu hrapar úr
hæðum sinnar virðulegu persónu, er eitt
af því kátlegasta, sem ber fyrir augu.
Hér er eitt dæmi þess: Við vorum á leið-
inni milli Nairobi og Paradísarvatnsins
og fórum hægt,- því að vegirnir voru
blautir eftir langvarandi rigningar.
Allt í einu sáum við strútahóp gægjast
út á milíi trjánna í lundi einum. Hefir
þeim sjálfsagt þótt við vera skrítnir ná-
ungar, enda varð forvitnin gætninni
yfirsterkari og fóru þeir að' hlaupa
þvert yfir leið okkar skammt fyrir
framan okkur. Djúpir forarpyttir voru
sinn hvorum megin við troðningin, sem
við ókum eftir. Fyrsta fuglinum tókst
að komast klaklaust yfir, en sá næsti
hrasaði og datt í einn pyttinn. Svo komu
fleiri á eftir og sumir þeirra festu sig
í forinni. Þar skræktu þeir, böðuðu
vængjunum, brutust um og voru alveg
lausir við að vera virðulegir. Og það
var hálf kaldhæðnislegt að sjá þetta
lítillækkaða strútastolt. Framh.
Bústaður Johnsons-hjónanna við
Paradísar-vatnið.
73