Unga Ísland - 01.05.1941, Side 12

Skúli Þorsteinsson:
Hörður og Hrefna
Hörður litli á Grund gekk upp hlíð-
ina fyrir ofan bæinn. Hrefna, svarta
fjártíkin hans, labbaði léttilega á eftir
honum. Þau voru bæði í góðu skapi.
Þetta var snemma vetrar að morgni
dags. Veður var fagurt, heiðblár him-
inn og blæjalogn, en nokkuð kalt. Snjór
var fallinn niður í miðjar hlíðar, en
fjöllin sjálf voru dökk á brún og brá.
Ásjóna umhverfisins var ekki óhk
svertingja með prestakraga, himinninn
hvelfing hinnar miklu kirkju, en hafið
fótskör „prédikarans“. Sólin var enn
ekki komin upp.
Hörður litli var aðeins 14 ára. Hann
var nú á leið í kaupstaðinn — til næsta
fjarðar. Hann ætlaði að finna afa sinn,
sem þar bjó. Einnig hafði hann önnur
erindi, bæði að heiman og fyrir fólkið
á næstu bæjum. Hörður var vel búinn, í
hlýjum íslenzkum fötum. Stóran brodd-
staf bar hann í hendi og poka á baki.
Sterklegir mannbroddar voru bundnir
við stafinn. 1 pokanum voru þurrir
sokkar, nesti, nokkur bréf o. fl. Pok-
inn var ekki þungur, en ef allt gengi
að óskum, var ekki ólíklegt að í honum
kenndi margra grasa á heimleiðinni.
Hörður gekk hægt og rólega fyrsta .
áfangann. Hann vissi, af gamalli
reynslu, og eftir sögn sér eldri, að það
var ekki skynsamlegt að þreyta sig um
of á fyrsta sprettinum. Hlíðin var líka
nokkuð brött og þreytandi undir fæti,
víða stórgrýtt og lausar urðir, meðan
snjórinn tók ekki við. Hörður virti fyr-
ir sér 'fjöllin og umhverfið; honum virt-
ist það sérstaklega fagurt þennan vetr-
armorgun. Hrefna rölti á eftir, þefaði
og skimaði í allar áttir, hún var sjálf-
sagt að brjóta heilann um, hvert för-
inni væri heitið. Henni þótti þessi heim-
anför Harðar fremur grunsamleg; ekki
gat hann verið að fara í venjulega
smalaferð, til þess var hann alltof vei
búinn. Nei, það hlaut eitthvað annað að
vera á seiði. En hvað um það, henni
var ljúft að fylgja húsbónda sínum, nú
sem fyrr. Oft höfðu þau átt skemmtilega
daga í hjásetunni um sumarið, þá var
oft rólegt og gott að sleikja sólskinið.
Það var miklu verra að fara í göngurn-
ar á haustin, þessi endalausu hlaup
fram og aftur á eftir óþægum sauðum
og öðrum geldkindum. Þó var næstum
því verst á vorin, þegar rolluskjáturn-
ar stóðu framaní. En það var áreiðan-
lega ekkert af þessu, sem nú var í
vændum. Nei það var áreiðanlegt. Hún
var annars dálítið forvitin. Þau héldu
svona á brattann bæði tvö, hvort með
sínar hugsanir.
Lengi var Hörður búinn að hlakka til
þessarar ferðar. Loksins rann þá upp
hinn langþráði dagur. Hann fór
74
UNGA ISLAND