Unga Ísland - 01.05.1941, Síða 13

snemma á fætur um morguninn, það
var í honum ferðahugur. Þegar hann
var búinn að taka sig til, drakk hann
flóaða mjólk og borðaði brauð með
smjöri og kæfu, eins og hann gat í sig
látið. Hrefna fekk einnig sinn skammt
vel úti látinn. Að því búnu kvaddi hann
foreldra sína og systkini. Þau báðu
hann að fara varlega og koma heim aft-
ur á fjórða degi, ef gott veður héldist.
Hörður játti því. — Og nú var hann þá
lagður upp í þessa ferð.
Allir ungir og duglegir drengir óska
þess að vinna einhver afrek — vinna
sér traust og tiltrú hinna eldri. Þessi
ferð Harðar átti að verða hans fyrsta
afrek, sem yrði fyllilega viðurkennt og
þess virði, að í minni yrði geymt. Nú
var því um að gera að duga, halda
gefna áætlun og leysa erindið vel og
skilmerkilega af hendi.
Hörður og Hrefna nálguðust nú há-
fjallið, þau stefndu í lítið skarð,sem var
hin eina færa landleið milli fjarðanna,
nema þegar farið var útfyrir, sem kall-
að var — með ströndinni. — Það var
fögur útsýn af skarðinu. Byggðirnar
beggja megin blöstu við, sólin baðaði
allt í glitrandi geislum. Firðirnir voru
spegilsléttir og gáralausir. Litlir fiski-
bátar klufu sléttan flötinn á leið sinni
á miðin. Það glampaði á borðstokk,
byrðing og árablöð. Söngur ræðaranna
barst sem veikir ómar að eyrum Harð-
ar í vetrarkyrrðinni. Dökkir fjallatind-
ar skörtuðu við heiðan himin. Langt í
fjarska sást móta fyrir jökulbungum,
sem voru nú eins og silfurfletir á að
líta. Það var bjartur vetrar-morgunn.
Andi fegurðar og karlmennsku bjó I
og yfir öllu. Hörður og Hrefna tóku sér
hvíld á skarðinu, þau nutu þess að hafa
nú sigrast á fyrsta áfanganum. Herði
UNGA ÍSLAND
duttu í hug tvær ljóðlínur úr fallegu
kvæði eftir Þorstein Erlingsson.
Því sá sem hræðist fjallið og einlægt
aftur snýr,
fær aldrei leyst þá gátu: hvað hinum
megin býf.
Herði rann kapp í kinn. Hann vissi
vel að þessi orð skáldsins voru í líking-
um töluð. Fjallið var örðugleikar lífs-
ins, gátan hið óþekkta og fagra, sem
mannsandinn þráir.
Fjallið, lífið sjálft, lausn gátunnar.
sigurlaun. Hörður var hugsi um stund,
hann andaði djúpt og hyesti sjónir
hugans inn á lönd framtíðarinnar.
Hann var gagntekinn af þeim til-
finningum, sem sá einn á, sem enn er
ungur og elskar lífið. 1 djúpri þögn og
með sjálfum sér strengdi hann þess
heit, að snúa aldrei aftur í baráttunni
fyrir því, sem hann héldi fagurt og
rétt. Hann átti svo margar undursam-
legar gátur, sem hann langaði að leysa.
Hrefna lá fram á lappir sér við fæt-
ur húsbónda síns og mændi á hann
spyrjandi augum.
Hörður beygði sig niður og klappaði
henni á kjammann, hún sleikti hönd
hans.
Þau fengu sér bita af nestinu sínu,svo
héidu þau niður fjallið hinum megin.
Langleiðin var eftir, en þau bar
fljótt yfir undan brekkunni. Hörður
renndi sér fótskriðu í snjónum niður
undir miðjar hlíðar, en þá tók við auð
jörð.
Kaupstaðurinn var hinum megin fjarð-
arins, þau urðu því að fara innfyrir
fjarðarbotninn. Áin sem rann eftir
miðjum dalnum og féll í einum ósi til
sjávar var ekki löggð. Hörður fór úr
sokkunum, tók Hrefnu undir aðra hönd
75