Unga Ísland - 01.05.1941, Blaðsíða 14

sér og óð þannig yfir. Hann vildi ekki
að Hrefna bleytti sig að óþörfu í frost-
inu. Hann gat farið í þurra sokka aftur,
en hún ekki.
Undir, kvöld, í rökkri, komu þau á
áfangastað.
Afi Harðar tók honum tveim hönd-
um, hann klappaði honum á glóhærðan
kollinn og kallaði hann duglegan dreng.
Hörður skemmti sér vel þá tvo daga,
sem hann dvaldi í kaupstaðnum. Nú
var hinn síðari dagur að kveldi kominn.
Hörður hafði lokið öllum erindum sín-
um og hugðist nú að leggja snemma
upp, með morgninum. Honum var létt
í huga, því að afi hans, hafði gefið hon-
um margar góðar gjafir. Þar á meðal
nokkrar Islendingasögur, en þær kunni
Hörður vel að meta, því að hann hafði
lesið allar Islendingasögurnar, og sum-
ar oftar en einusinni. Hann þekkti hin-
ar frægu söguhetjur, hann var hrifinn
af Skarphéðni, sem stökk yfir Markar-
fljót — 12 álnir milli ísskara, hann
dáðist að Gunnari á Hlíðarenda, sem
stökk liæð sína í öllum herklæðum og
ekki skemur aftur en fram og hann
fann til með Gretti Ásmundssyni,
ógæfumanninum sterka, sem lengst
allra var útlagi í sínu eigin föðurlandi.
En mest fannst honum þó til um hetj-
una ungu, Illuga bróður Grettis, sem
heldur vildi deyja frá æsku og vori en
gefa þau loforð, sem hahn ekki treysti
sér að efna, eins þótt óvinir og bróður-
banar ættu í hlut.
Um hann fannst honum réttmætt að
segja: ,,Hann var drengur góður“.
Hörður vaknaði snemma um morg-
uninn og leit til veðurs. Það var norðan
andvari, bjart veður og kalt. Grunsam-
legir skýjaflókar'-teygðu sig upp yfir
norðurfjöllin, en hann tók þá ekki al-
varlegaog huggði hið bezta til heimferð-
76
arinnar. Afi hans var þó á annari skoð-
un, honum þótti útlitið ljótt og vildi,
að Hörður færi hvergi, en við slíkt var
ekki komandi. Hörður sótti sitt mál
fast og hann réði. Gamli maðurinn
kvaddi hann þá og bað hann að gæta
sín og snúa aftur, ef veður versnaði.
Hörður vildi engu lofa, svo hann hefði
ekkert að svíkja, en ságði að veðrið
mundi verða gott. Hörður lagði nú af
stað og kallaði á Hrefnu, en hún hafði
horfið skyndilega, eftir að hún hafði
fengið morgunskattinn. Eftir stutta
stund kom hún hlaupandi með brodd-
ana í kjaftinum. Hrefna hafði fengið
náttstað í útiskúr nokkuð sunnan við
húsið, broddana hafði hún leyst af
stönginni og borið þá í bæli sitt, þeir
voru trygging fyrir því, að hún missti
ekki af húsbónda sínum.
Þau hlupu nú við fót, inn með firðin-
um. Hrefna hljóp á undan, þefandi úr
jörðinni með skottið upp í loftið, nú
vissi hún auðsjáanlegía hvert förinni
var heitið.
Þeim gekk ferðin greitt inn fyrir
fjörðinn. Nú var áin löggð og ísinn
mannheldur. Svo héldu þau út með
firðinum. Beint niður af skarðinu
löggðu þau á fjallveginn. Nú.var veður
orðið ískyggilegt. Skýjaflókarnir, sem
gnæfðu yfir norðurfjöllin um morgun-
inn höfðu nú dreift sér í hópa um him-
inhvolfið, þeir voru æðislegir eins og
vopnaðir herflokkar, búnir til atlögu
Vindhrinur geystu út fjörðinn. Frost
fór og harðnandi.
Herði komu nú í hug orð gamla
mannsins, afa síns, að snúa aftur, ef
veður versnaði. Það var úr vöndu aö
ráða; hann langaði svo mikið til að
koma á tilteknum tíma. Svo gat nú líka
verið, að ekkert yrði úr þessu, og þá var’
slæmt að hafa snúið aftur. Hrefna var
UNGA ÍSLAND