Unga Ísland - 01.05.1941, Blaðsíða 15

eitthvað óstillt; hún gelti framan í hús-
bónda sinn og nuddaði sér utan í hann.
Það lagðist illt í hana. Þau héldu nú
áfram um stund. Þegar kom upp í miðj-
ar hlíðarnar, tók snjórinn við. Hann
var nú svellharður og illur yfirferðar.
Hörður setti upp broddana, tvíhenti
broddstafinn og lagði á hjarnið. Hrefnu
gekk illa að fóta sig í verstu brekkun-
um. Hörður fór þá ofan í bakpoka sinn
og tók upp fléttað reiptagl, batt öðrum
enda þess í sauðband um tíkina en
hnýtti hinum í belti sér. Svo var för-
inni haldið áfram. Tíminn leið.
Hörður var orðinn sveittur og þyrst-
ur, vatn var hvergi að fá, en snjó vildi
hann ekki borða, því hann hafði heyrt,
að það væri hættulegH heitum og
þreyttum vegfarendum. Hann nam stað- >
ar, settist niður á hjarnið, fékk séf bita
og litaðist um. Hann átti aðeins eftir
síðustu brekkuna upp á skarðið, en hún
var löng og erfið. Nú var komið aftaka
veður, grenjandi stormur og fannkoma.
Það glórði aðeins í fjörðinn, sém nú var
úfinn og ygldur á svip. Það hvein og
dundi í fjöllunum, sem hurfu sjónum,
þegar mestu hrinurnar gengu yfir. Nú
reið á að halda rétta leið upp skarðið,
en það var illmögulegt, ef ekki glórði
í það annað veifið. Að koma upp á fjall-
ið öðruhvoru megin, var mjög hættu-
legt, því hinumegin voru stoltir hamra-
veggir, hengifiug, aðeins fært fuglinum
fljúgandi. Ef slíktkæmi fyrir, væri ekki
annars úrkosta en snúa aftur sömu leið
og reyna að finna réttá stefnu á skarð-
ið. Það var því lífsnauðsyn að ná skarð-
inu á sem stytztum tíma, því bráðum
fór nótt og myrkur í hönd. Þau lögðu
á síðustu brekkuna. Hr.efna fótaði sig
nú betur, því nýjan snjó hafði borið í
fönnina. Hún hljóp því á undan, svo
langt sem bandið leyfði.
UNGA ÍSLAND
Innan lítillar stundar var skarðið
horfið með öllu og ómögulegt að átta
sig ef-tir öðru en tilfinningunni einni,
því misvindi var mikið í fjallinu. Hrefna
virtist þó örugg með stefnuna, en brátt
trúði Hörður henni ekki lengur og tók
ráðin af henni. Hrefna kunni því illa,
streyttist við og setti upp þrjóskusvip.
Hörður réði. Enn leið tíminn. Það var
orðið dimmt áf nóttu og veðrið hið
sama. Hörður nam staðar undir litlu
klettabelti; hann var orðinn mjög
þreyttur og svangur. Hann hafði ekki
lengur hugmynd um, hvar hann fór, en
þó vildi hann halda áfram, í veikri von
um að úr rættist. En nú var Hrefna
óviðráðanleg. Hún togaði í bandið af
öllum mætti, ýlfraði og bar sig illa.
Hörður lét vel að henni, klappaði henní
og strauk, en ekkert dugði, Hörður tók
þá upp mat sinn, en nestið var nú því
nær að þrotum komið. Þau snæddu
þarna undir klettabeltinu í hríð og nátt-
myrkri. Tvær smáar verur, hlið við
hlið, svo undur máttvana gegn hrika-
leik hins íslenzka vetrar.
Þegar Hörður var búinn að borða,
var hann svo máttlaus og móðlítill, að
hann gat sig hvergi hrært, nema með
ítrustu einbeitni. Hann var heitur eftir
gönguna, og nú setti að honum kulda.
Honum var nú ljóst, að hann átti þess
engan kost, að halda lengur áfram, en
hinsvegar mundi hann frjósa í hel, ef
hann héldi kyrru fyrir, svo að segja á
bersvæði. Hann mundi nú, að hann
hafði heyrt getið um menn, sem grófu
sig í fönn, undir líkum kringumstæð-
um. Hann hleypti í sig herkju, stóð
upp og leitaði að snjóskafli. Hann þreif-
aði fyrir sér með stafnum. Hlémegin
við klettabeltið fann hann nógu djúpan
skafl, Þau grófu sig í fönnina. Þegar
þau voru búin að koma sér fyrir í snjó-
77