Unga Ísland - 01.06.1941, Blaðsíða 5
P- Bangsgaard:
íbúar heiðarinnar
Þýtt hefír Sigurður Helgason
Nú vildi svo illa til, þegar Óli kom út
að gæsakofanum, að hann sá uglu uppi
á fjósmæninum. Hún húkti þar hálfblind
af því, að dagur var, og Óli gleymdi
gæsunum í bili. Hann fékk sér seglgarn,
klifraði upp á þakið og fór. að reyna að
snara hana. Það tókst vonum framar
°g hann hafði leikið sér að henni góða
stund, þegar hann loks mundi, til hvers
honum hafði verið sagt að fara út. Hann
hljóp þá til gæsakofans, en brá heldur
en ekki í brún, þegar hann sá, að dyrnar
voru opnar og kofinn tómur. Líklega
hafði hann verið búinn að krækja upp
hurðipni, þegar hann sá ugluna og
8'leymt að krækja henni aftur, enda er
það ekki á hverjum degi, sem tækifæri
býðst til að snara uglu.
Gæsirnar höfðu farið sjálfar niðir.’
að ánni og lagzt til sunds, sveimað
hingað og þangað og notið vatnsins. En
refurinn var á næstu grösum og naut
bess enn meir að sjá þær. Hann svipað-
lst uni og þefaði eftir drengnum, og var
hvað eftir annað kominn á fremsta
hlunn með að ráðast á þær.
Loks syntu þær upp á grynningarnar,
þar sem áin hafði flætt upp á bakkana,
°g fóru upp á lága eyri úti í vatninu.
Lær voru í góðu skapi, böðuðu vængjun-
Urn> kroppuðu gras og lögðust loks niður
1 einum hóp og fóru að sofa.
Nú var stundin komin, refurinn
^agði af stað út á eyrina til þeirra og
varð að synda nokkurn hluta leiðarinn-
ur- Gæsirnar grunaði ekkert illt, en í
r-’
ungaísland
þessum svifum kom Óli á harða spretti.
Hann kom auga á hvort tveggja um leið,
gæsirnar og refinn, sem var á leiðinni
út til þeirra. Refurinn sá drenginn líka,
en nú var vígamóðurinn orðinn svo
mikill í honurn, að hann. lét það ekki
aftra sér, heldur stökk upp á eyrina,
og með einu biti utan um háls fyrstu
gæsarinnar, sem hann náði í, gerði hann
út af við hana. Óli æpti og ógnaði refn-
um, en um leið og hann hljóp niður á
vatnsbakkann, sá hann aðra gæs fljóta
•í dauðateygjunum rétt við eyraroddann.
Hann beið nú ekki boðanna, þaut út í
vatnið og öslaði út í hólmann, en þegar
hann kom þangað, alvotur og ataður í
leðju, þá sá hann, að refurinn var að
gera út af við þá þriðju, en hinar tvær,
sem eftir voru höfðu forðað sér. Óli æpti
enn með enn þá meiri krafti og ákafa, og
gerði sig líklegan til að hrifsa bráðina
frá gininu á refnum, en refurinn sýndi
þess engin merki, að hann ætlaði að
sleppa henni með góðu. Hann fitjaði
upp á trýnið og urraði að drengnum, og
var ekki annað sýnna, en að hann ætl-
aði að ráðast á hann. Óli þurfti ekki
meira. Hann hrökklaðist í land aftur,
háskælandi og hljóp heim.
Refurinn fór nú að gæða sér á gæsa-
kjötinu og þótti það gott, en ekki fékk
hann lengi að vera í næði. Óli kom að
vörmu spori aftur og nú var fullorðinn
maður með honum. Refurinn sá til
þeirra álengdar og virti þá fyrir sér
dálitla stund. En hann kunni vel að gera
83