Unga Ísland - 01.06.1941, Blaðsíða 6

greinarmun á fullorðnum manni og
barni og vissi, að nú var ekki til setunn-
ar boðið. Hann lagði sem skjótast á
flótta, en sneri samt aftur við vatns-
borðið, þreif eina dauðu gæsina, slengdi
henni á bak sér, skellti sér svo í vatnið
og lagði til sunds yfir um ána. Það voru
engin blessunarorð, sem kölluð voru á
eftir honum, en hann hafði veitt vel,
jafnvel þó gæsin væri aðeins ein, sem
hann komst burtu með, og það, sem kall-
að var á eftir honum, var honum alveg
sama um.
*
Varla var til sá bær í allri sveitinni,
að ekki væri talað þar um ágengni refs-
ins, og hvernig takast mætti að ráða
hann af dögum. En engin samtök voru
um það og enginn reyndi, að nokkru
ráði að hafa hendur í hári hans. Gat
hann því haldið áfrám uppteknum hætti
og gerðist bæði djarfari og frekari þvi
lengur sem leið, laumaðist heim undir
bæina, hrifsaði eina hænu á þessum
staðnum og aðra á hinum. Hann var nú
fyrir nokkru hættur að koma heim í
grenið, hvíldi sig á ýmsum stöðum og
fór ránsferðir þegar honum hentaði.
Bezt varð honum til fanga á morgnana,
enda horfði mörg húsmóðirin kvíðnum
augum á eftir hænsnahópnum sínum,
þegar hún opnaði fyrir þeim á morgn-
ana og lét þau fara út.
Svo var það einn morgun á bæ ein-
um. Húsmóðirin stóð í hænsnagirðing-
unni framan við húsið og stráði korninu
á jörðina, en hænsnin flykktust út gegn-
um opið lúgugatið, hópuðust utan um
hana og tíndu kornið. Þegar hún hafði
lokið þessu starfi, gekk hún út úr girð-
ingunni, skildi hurðina eftir opna og
fór inn í hænsnahúsið til að taka eggin,
sem orpizt höfðu um morguninn.
Hænsnahúsið stóð skammt frá akur-
röndinni og inni á milli kornstráanna lá
refurinn í leyni. Hann fann þefinn af
hænsnunum og vissi gjörla, að þau voru
við hænsnahúsið. — Þegar hann læddist
nær sá hann girðinguna. Hún var út-
búin, eins pg algengast er, úr vírneti og
vírnetsþak yfir. Hann laumaðist samt
alveg að girðingunni, því að reynslan
hafði kennt honum, að stundum væru
göt á þeim, enda fann hann opið hliðið
og smaug inn.
Hænsnin urðu alveg ær, eins og nærri
má geta. Þau flögruðu gargandi sitt í
hverja áttina, sallinn og rykið rauk og
þyrlaðist. Stór brúnn hani flaug á girð-
inguna, kastaðist frá henni aftur og
datt niður, beint í ginið á refnum. En
refurinn varð alveg óður af morðfýsn,
beit og glefsaði til beggja hliða, blóðið
flaut í stríðum straumum og lausar
fjaðrir þyrluðust hvarvetna.
Konan heyrði hávaðann, hætti að
safna eggjunum, hraðaði sér út og sá
refinn. Hún þaut inn í girðinguna í
dauðans ofboði og lokaði hliðinu á eftir
sér. Nú var það refurinn, sem varð
hræddur og nú kom það í hans hlut að
þjóta um án þess að finna útgöngudyr.
Konan elti hann með barefli á lofti, en
hahn var fljótur í snúningum og kom
hún sjaldan á hann höggi. Hann hennti
sér hvað eftir annað á netið hingað og
þangað, en það var stei'kt og bilaði
hvergi. Kastaðist hann í hvert sinn frá
því aftur, en hænsnabúið skalf allt og
hristist. Loks fann hann lúguopið, sem
hænsnin fóru um og smaug inn í hænsna
húsið. Síðan hófst sami leikurinn þar.
Hænur sem lágu í hreiðrunum flugu
upp og flögruðu gargandi innan um hús-
ið. Ein þeirra, sem komin var að því að
verpa, missti eggið á gólfið. Konan elti
refinn inn í hænsnahúsið. Þá smaug
hann út aftur og í einu stökkinu, sem
UNGA ÍSLAND
84