Unga Ísland - 01.06.1941, Blaðsíða 8

laggði af stað út eftir grynningunni.
Sums staðar varð hann að vaða lítið
eitt, annars staðar gekk hann á þurru,
þangað til hann kom ut að sundinu milli
grynningarinnar og hólmans. Þar lagð-
ist hann hiklaust til sunds og stefndi
út í hólmann.
Karlsvanurinn lá við hreiðrið og svaf,
en refurinn er ekkert sædýr, þó honum
sé margt vel gefið, og hann gat ekki
synt svo hljóðlega, að ekki heyrðist til
hans, bæði andardrátturinn og ofurlítið
busl í vatninu. Svanurinn vaknaði,
hlustaði litla stund og steypti sér svo í
vatnið. Þeir mættust á miðri leið. Ref-
urinn urraði, fitjaði upp á trýnið og
breytti stefnpnni lítið eitt, svo hann
gæti ráðist á svaninn frá hlið. En svan-
urinn var skjótur í hreyfingum. Hann
hvæsti og réðist með allri sinni grimmd
á óvininn.
Þegar refurinn sá hina hvítu bringu
svanarins varla spönn frá höfði sínu,
þóttist hann viss um sigurinn. Hann
opnaði ginið með hvössu og sterku víg-
tönnunum, spyrnti í vatnið af öllum
kröftum og var tilbúinn að bíta. En
þegar ekki var nema hársbreidd milli
vígtanna refsins og bringu svanarins,
hóf svanurinn sig upp með öflugu
vængjataki. Á næsta augnabliki sá ref-
urinn undir vængi hans og í sama bili
fékk hann ógurlegt högg á hausinn og
bakið. Hann fór í kaf; en þegar honum
skaut upp aftur, tók hann að beita allri
orku til að ná hólmanum. Á þurru landi
bjóst hann við að eiga hægra um vik.
En þetta tókst ekki. Kven-svanurinn
kom nú æðandi ofan úr hreiðrinu á móti
honum og hjó nefinu með mikilli
grimmd, beint framan í hann, og jafn-
skjótt og hann teygði hausinn upp úr
vatninu, voru báðir svanirnir tilbúnir
að lemja hann og kaffæra á nýjan leik.
Honum varð nú ljóst, að þessir hvítu
fuglar voru ekkert lamb að leika sér við,
og að hyggilegast myndi vera að snúa
aftur til sama lands, en það var hægara
sagt en gert. Högg 'eftir högg reið yfir
bak hans og ekki var annað sýnna, en
að hér mundi hann drukkna. Eftir
harða raun náði hann samt brúninni á
grynningunum, en þá var eftir að kom-
ast upp úr vatninu. Með erfiðismunum
tókst honum að koma framfótunum upp
á brúnina, en karl-svanurinn tók um
leið í loðið skottið á honum með nefinu
og kippti honum niður aftur. Svona
gekk þetta upp með öllum grynningun-
um. í hvert sinn, sem refurinn ætlaði
að komast upp á þurrt, lömdu svana-
hjónin hann niður í vatnið aftur. Hann
reyndi með ákafa örvæntingarinnar að
bíta frá sér, en náði ekki einni einustu
fjöður milli tannanna, hvað þá meiru.
Loks hafði leikurinn borizt svo nálægt
vatnsbakkanum, að hann gat spyrnt í
botninn með afturfótunum. Þá var hann
hólpinn, hljóp upp úr vatninu og fór
til lands í löngum stökkum, en karl-
svanurinn fylgdi honum samt eftir,
þangað til hann var horfinn upp af
brekkubrúninni við vatnið.
Þessu ævintýri gleymdi refurinn
aldrei, og þegar hann kom að vatninu
eftir þetta, til að fá sér að drekka, gaut
hann alltaf augunum út til eyjarinnar
til hvítu fuglanna, sem voru næstum
búnir að drekkja honum.
(Niðurl. næst).
Kennarinn: Varst það þú Kalli, sem
skrifaðir á töfluna, Kennarinn er flón?
Kalli: — Já.
Kennarinn: Ég ætla að fyrirgefa þér
í þetta sinn, af því að þú segir satt.
86
UNGA ÍSLAND