Unga Ísland - 01.06.1941, Blaðsíða 15

ÖLAFUR Þ. INGVARSSON:
skútanum
’Það var þriðji leitardagurinn á af-
réttinum. Loftið var grátt og þungbú-
ið og stormurinn gnauðaði í fellinu rétt
fyrir ofan tjöld leitarmannanna. Nú
stóðu þeir allir fyrir utan tjöldin ferð-
búnir. Þeir ætluðu að ganga inn á Innstu
öldu, efst á afréttinum. Hestarnir voru
hafðir rétt hjá. Það var ekki hægt að
fara þetta ríðandi, því að á leiðinni voru
ótal gjár, sem var hægt að stökkva yfir
af gangandi manni, háir hjallar og fleiri
torfærur, sem gerði það að verkum að
það var alltaf farið gangandi.
Elztu mennirnir fengu sér í nefið,
svona í nestið, og púuðu í skeggið. Að
því búnu leit Sveinn á Bjargi, fjall-
kóngurinn, upp í loftið og gáði vandlega
til veðurs. Að því loknu fékk hann sér
tóbakstölu, spýtti einu sinni, tvisvar og
sagði :
— Jæja, piltar, þá förum við. En ég
ætia nú að láta ykkur vita, að mér lýst
henni móður sinni. En svo stóð á þar
heima, að kerlingin var að rótskamma
föður hans, sem ekki kom upp nokkru
orði sár til varnar.
— Viltu gjöra svo vel að vera ekki að
angra hann föður minn, sagði Litli-
putti. Þar, sem konan er vond við mann-
inn sinn, geta börnin ekki vaxið.
Þessi orð lagði kerlingin sér á hjarta
°g skammaði bónda sinn aldrei framar.
Þessvegna tók Litliputti líka að vaxa
og það svo ört, að eftir eitt ár .var hann
orðinn stór og myndarlegur strákur,
sem varð foreldrum sínum til mikillar
gleði í elli þeirra.
UNGAísland
bara ekki sem bezt á veðrið. Ég hugsa,
að það verði komin hríð undir kvöldið.
— Hörður, farðu og taktu hestana. Við
skulum binda þá hérna í skjóli við tjöld-
in og við skulum treysta stögin og setja
bönd yfir mæniásana.
Hörður flýtti sér og hljóp til hest-
anna. Hann var 16 ára gamall, hraust-
ur og duglegur, og þetta var fyrsta fjall-
ferðin hans. Loksins var sá draumur
hans, að verða fjallmaður, orðinn að
veruleika. Hann trossaði hestana og þeir
voru bundnir hjá tjöldunum, með yfir-
breiðslu yfir bakinu og hauspoka með'
ilmandi heyi höfðu þeir til að éta úr.
Svo lögðu þeir af stað, allir í einum hóp.
Þeir voru sex að tölu og nú voru þeir
hér uppi í öræfunum, inn á milli hárra
fjalla og grænna hjalla og þeir urðu að
hoppa yfir margar sprænur. — Og það
var stórhríð í nánd.
Það var komið hádegi, þegar þeir
komu upp á Innstu öldu, og þeir höfðu
fundið fimm kindur. Jón gamli á Brú
var settur til að gæta þeirra niður í
Torfugili. Þar átti hann að bíða eftir
þeim félögupi.
Er þeir fóru aftur af Innstu öldu,
skiptu þeir sér. Sveinn fjallkóngur fór
með tvo með sér, en Hörður var með
Grími í Skógi. Þeir fóru vestur á bóg-
inn og ætluðu sér að hitta hina leitar-
mennina í Torfugili, er var einnar
klukkustundar gang frá tjöldunum.
Eftir nokkra leit fundu þeir þrjár
kindur. Þeir ráku þær með sér dálitla
stund. Þá sagði Grímur:
— Jæja, Hörður, nú ætla ég að fara
93