Unga Ísland - 01.09.1941, Blaðsíða 5

hörfuðu út á vegarbrúnina meðan
vagninn fór framhjá þeim og sáu ref-
inn um leið. Fyi’st urðu þeir alveg
hissa, síðan tóku þeir að furða sig á
í’áðslyngni hans, en þorðu ekki að
skjóta á hann aftur, vegna þess, hvað
hann var nærri vagninum.
Lítið eitt lengra inni í skóginum
beygði refurinn af leið, hljóp yfir
skurðinn meðfram veginum og hvarf
inn á milli trjánna. Þar lagðist hann
niður við kræklótta grenirót, nálægc
njóðri einu. Sá hann vel, þaðan sem
hann lá, hvað gerðist á næstu grösum
og úti á veginum. Hann teygði sig á-
nægjulega, lagði trýnið milli framfót-
anna og ætlaði að hvíla sig. Hélt hann,
að öll hætta væri nú liðin hjá.
En hvíldin varð ekki löng. Friður-
inn þarna í skóginum virtist vera af
skornum skammti þennan dag. Hér og
þar heyrðist til manna, raddir þeirra
og þungt og laumulegt fótatak. Refur-
inn reyndi að friða sig með því, að
þetta hefði hann oft heyrt áður, án
þess að nokkuð voðalegt hefði skeð.
Samt þefaði hann út í loftið hvað eft-
h' annað, hlustaði og hafði enga ró,
°g var stöðugt tilbúinn að leggja á
flótta. Allt í eina fann hann, að ein-
hver padda skreið á hann upp úr
ij i'.ginu. Hann b ió sig til að reka hana
hurtu hið skjótasta, en hætti við það
°g teygði trýnið eins langt fram og
hann gat xil þess að geta sem bezt
fylgdst með því, sem gerðist á veg-
inum.
Þannig horfði hann stundarkorn og
óttasvip brá fyrir í svörtum og kæn-
iegum augum hans. Síðan reis hann
hljóðlega á fætur og læddist út í skóg-
nrjaðarinn, sem sneri að heiðinni, en
lengra fór hann ekki.
Harkalegt og hávært mannamál
UNGA ÍSLAND
heyrðist fram undan-skógarjaðrinum
og refurinn hopaði aftur inn á milli
trjánna.
Þennan dag áttu að vel’ða fæli-
veiðar í skóginum. Þeir, sem reka
skyldu veiðina þangað, sem skytturn-
ar stóðu tilbúnar, voru komnir hver á
sinn stað meðfram skógarjaðrinum.
Refurinn hljóp meðfram röðinni og
komst að raun um, að leiðin út til heið-
arinnar var lokuð. Þá sneri hann við
og þaut sem kólfi væri skotið þvert yfir
skóginn, yfir að veginum hinum megin
við hann. En þegar hann var kominn
svo langt, að hann sá veginn, nam
hann skyndilega staðar og faldi sig
undir slútandi greinum.
Á veginum sá hann mann með byssu
undir hendinni. — Refurinn starði á
byssuna með ónota hroll í hverri taug.
Svo fór hann aftur til baka, en hvar
sem hann reyndi fyrir sér til að kom-
ast burtu, rakst hann á menn, er stóðu
grafkyrrir og öftruðu honum frá að
fara leiðar sinnar.
Hann fór þá enn yfir að veginum,
og þar, sem hann kom að honum rakst
hann á brumberjarunna, sem teygði
anga sína yfir um skurðinn og alla
leið upp á vegarbrúnina. Þarna skreið
hann gætilega fram í skjóli við
greinarnar, og ekkert minnsta hljóð
eða hreyfing á þeim gaf til kynna, að
hann væri þarna á ferð. En áður en
hann tæki lokastökkið yfir veginn
teygði hann fram trýnið og litaðist um.
Á veginum stóð maður, sem hafði
vakandi auga á runnanum. Hann sá
refinn og lyfti byssunni. Sólin glamp-
aði á hlaupið, refurinn hörfaði laf-
hræddur til baka og hljóp einu sinni
enn meðfram mannaröðinni hinum
megin í skóginum, án þess að finna
nokkra leið til undankomu.
99